Santin, kahvesine kavuştuktan sonra Sai'nin sorduğu soruların hepsine bir çırpıda cevap verdi. Tahmin ettiğim gibi bugün onun merkezdeki ilk günüymüş. Merkeze gelir gelmez bizle tanıştığı içinde mutfağın yerini bile öğrenecek fırsatı olmamış. Direkt onu kahvaltı için içeriye getirdiğimiz için istemeden de olsa bazı süreçleri hızlandırmış olduk. Zaten ilk gün bir göreve gideceğini düşünmediğim için şimdilik bir sorun yok. Sadece bizimle takıldığı için kendi gibi yeni polis memurları ile daha geç tanışacağı için kaynaşmakta biraz sorun yaşayabilir. Gerçi bu kadar detaylı düşünmeye gerek yok. Himota İmparatorluğunun şanlı polis memurlarından biri olmayı hak ettiğine göre bu basit sorunun altından kalkabileceğini düşünüyorum. Ayrıca şu anda önemli olan Santin'in kendisine sorulan soruların dışında ekstra bir bilgi vererek satranç oynamayı da çok sevdiğini söylemesi. Hatta bir tık daha ileri giderek Sai'ye satranç oynayıp oynamadığını bile sordu. Ortamda oluşan minik sohbete bakacak olursam galiba Sai'nin planı yavaş yavaş işe yarıyor. Yeni arkadaşımız kendisini bize açmaya başlayarak üstündeki ilk gün gerginliğini atmaya başladı gibi gözüküyor. Bu onun için oldukça iyi bir haber. Ne kadar kısa zamanda buraya alışırsa kendisi için o kadar iyi olur. Çünkü yeri gelecek evinden çok burada vakit geçirmek zorunda kalacak. Böyle zamanlarda acemilik çekmesi onun motivasyonunu ve görevlerde gösterdiği performansını düşürebilir. Bu sorunlarda katlanarak büyüyerek hem takım arkadaşlarının hem de kendi hayatının tehlikeye girmesine neden olabilir.

Yeni arkadaşımızın sohbet etmeye başlaması ile Sai beklenmedik sürpriz bir saldırı yaparak beni de konuşmaya davet etti. Konuşma işlerinden nefret ettiğimi bildiği halde böyle bir istekte bulunduğu için istemeye istemeye de olsa "Evet...Bitki bilimi okudum." dedim. Bugün hiç böyle bir an yaşayacağımı sanmıyordum. Hele ki yeni tanıştığım biri için konuşmak zorunda kalacağım hiç aklıma gelmezdi. Bu minik konuşma bana net 2-3 gün yeter. Artık bundan sonra Sai ve Santin'in strateji hakkında gerçekleştirecekleri konuşmayı kahvemi yudumlayarak dinleyebilirim.

Sai, Tegin’e Teg diye sesleniyordu. Aralarında nasıl özel ilişkiler var bilmiyorum ama birbirlerini uzun zamandır tanıyor gibi görünüyorlardı. Tam bu esnada bir mucize gerçekleşti. Merkeze gelip bu ikiliyle takılmaya başladığımdan beri ilk kez Tegin’in sesini duymuştum. Sai’nin sorduğu soruya cevap vermeye zorlanmıştı. Direkt olarak ona sorulan bir soru olunca mecburen cevap vermişti. Mecburen diyorum çünkü sadece onaylayarak birkaç kelimeyle sorulan soruyu cevaplamıştı. Yine de sesini duyduğum zaman şaşkınlığı gizleyemedim ve Sai’ye bakarak gözlerimle Tegin’i işaret ettim. Bunu yaparken bir yandan da dudaklarımı büküyordum. Pek hoş bir görüntü olmasa da niyetim ‘’vay be konuştu’’ tarzında bir tepki vermekti.

Tegin’in konuşmasından sonra Sai yönelttiğim satranç sorusunu oldukça sevmiş olacak ki strateji ve taktiklerle ilgili kısa bir konuşma yaptı. Sözlerini bitirdikten sonra ise kahvesinden devasa bir yudum aldı. Az önce verdiği cevapla büyük ihtimalle günlük konuşma kotasını dolduran Tegin cevap veremeyeceği için ben konuşmaya devam etmeye karar verdim. Konuşmaya başlamadan önce Tegin’e doğru baktım. Acaba ona karşı fazla ön yargılı mı yaklaşıyorum diye minik bir pişmanlık içerisindeyken hala o lanet dürümü hunharca ağzına tıkmaya çalıştığını gördüm. Bunun karşısında az önce duyduğum tüm pişmanlık kırıntılarını geride bıraktım. Oturduğum sandalyemi kısa bir düzeltme işlemimin ardından ‘’Bende stratejiyle ilgili olan şeyleri çok fazla severim efendim. Fakat kitaplar ve araştırma konusunda aynı şeyi diyemeyeceğim. Çok yazı barındıran kitapları okumaya başlayınca fazla uzun süre ayakta kalamıyorum. Fakat önerebileceğiniz bol resimli ve az yazılı kitaplar varsa okumayı denerim’’ dedim.

Satranç sorusuna biraz abartılı bir cevapla karşılık vermiştim açıkçası. Yani sadece evet ya da hayır diye cevaplandırılabilecek bir soruydu neticede ama Santin aynı ciddiyetle karşılık vermişti söylediklerime. Sözleri yüzümü gülümsetmişti. Bol resimli, az yazılı kısmı elbette. Kendimi kitap okumaya alıştırma aşamasındayken ben de böyleydim aslında. Uzun uzun yazıları okumaktan çabucak sıkılabiliyordum. Özellikle de tembel biriyseniz. Böyle olsa da zamanla bunu hayatımın bir parçası haline getirmeye çabalamıştım. Çünkü sürekli yeni şeyler öğrenmeyi de seviyordum ve her zaman yol gösterecek birini bulamazdım. Bunun için en iyi yol da kitaplardı.

“Elbette… Herkese göre kitap bulunur sonuçta.”

Ve sandviçimin son lokmasıyla kahvemin son yudumunu denk getirmeyi başarmıştım bir yandan da. Karnım doymuştu ama bir bardak kahve beni kesmemişti açıkçası. Merkezde de şu an pek bir hareketlilik yok gibiydi. Hazır bir nebze rahatken bir bardak daha içmenin sakıncası olmazdı herhalde. Diğerlerine dönüp “Ben bir bardak kahve daha alacağım. Siz bir şey içecek misiniz?” diyerek cevaplarını beklemeye koyuldum. Sonrasında ne yapacağıma ise kahveden sonra karar verecektim. Artık iş başına dönmek gerekiyordu çünkü.

Santin, dürüst bir itirafta bulunarak kitap okumayı sevmediğinden bahsetti. Bu itirafından sonra yine de kendini zorlayarak Sai'den kitap tavsiyesi istedi. Anlaşılan kendini zorlayarak sohbeti devam ettirerek daha yeni tanıştığı baş polis memurundan bu kadar erken ayrılmak istemiyor. Bu durumu gayet anlayışla karşılıyorum. Yeni rütbe atlamasına rağmen Sai, savaş meydanında kendini kanıtlamış gayet başarılı bir polis memuru. Tabi ki yeni polis memurları onun tecrübelerinden ve birikimlerinden yararlanmak isteyecektir. Sai'de şu ana kadar gözlemlediğim kadarıyla astlarına elinden geldiğince yardımcı olacak bir lider gibi duruyor. Benim aksime insanlarla iletişim kurarken sorun yaşamadığı içinde bu rütbenin altından başarılı bir şekilde kalkabileceğini düşünüyorum. Bu yüzden ortada bir sorun göremiyorum. Sadece Santin'in istediği kitap tavsiyesi birazcık enteresan geldi. Kimseyi yadırgamak istemiyorum ama yazısı az olan bol resimli kitapları düşündüğüm zaman aklıma sadece okul öncesi kitaplar geliyor. Neyse tercih meselesi. Bir dahaki sefere evin yakınlarından 1-2 tane resimli boyama kitabı alıyım. Merkezde denk geldiğimiz zaman ona veririm de sabi mutlu olur.

Sai'de benim gibi bol resimli kitap isteği konusunda biraz şaşırsa da ustalıkla bu işten sıyrılmayı başardı. Santin ile konuşmasını bitirdikten sonra da hızlıca yemeğini bitirip kahve almak için ayağa kalktı. Benimde sandviçim neredeyse bitiyordu ama kahvemin çoktan dibini görmüştüm. Hazır Sai'de ayaktayken elimle iki işareti yaparak bana da kahve getirmesini istedim. Kahveyi bitirdikten sonra bugün neler yapacağımız hakkında Sai'nin vereceği bilgileri dinlemek için sabırsızlanıyorum.

Başpolis memuru sorduğum kitap önerisi sorusunu kibarca yanıtlamıştı. Daha doğrusu oldukça genel bir cevapla geçiştirmişti. Böyle olsa bile bu cevap dan hissetiğim kadariyla büyük ihtimalle Sai dediği gibi kitap delisi bir arkadaştı. Mükemmel gözlem yeteneğimi kullanarak bu önemli bilgiyi öğrendim. İlerde işime yarayabileceği için hemen zihnimin bir kenarına not ettim. Not aldığım yer tam olarak ejderha Teginin bir sandviç tutkunu olduğu bilgisinin yan tarafıydı…

Yemeğimi bitirip etrafa göz atarken inanılmaz bir sahneye denk geldim. Sai, sandviçi ile kahvesini tek bir lokmada bitirdi. Böyle bir şeyin büyük bir bilgi birikimi ve özgüven gerektirdiğinin elbet de farkındaydım. İçimden bir kere daha ‘’Bu adam boşuna Başpolis memuru değil’’ dedim. Ayaktayken Tegin ile benim içecek bir şey isteyip istemediğimizi sordu. Kıdemlim Tegin bu ufak soruda da ne kadar alfa bir polis memuru olduğunu göstermek istiyor olacaktı ki hiç konuşmadan sadece eliyle iki işareti yaptı. Sanırım ilk günden karakoldaki en yetenekli polis memurlarıyla tanışma şerefine nail olmuştum. Ölümlü bedenim adeta sevinçten titriyordu. Fakat Sai’nin sorusuna ‘’Sakıncası yoksa efendim .... Ben müsaadenizi isteyeyim. Daha ilk günüm olduğu için içerdeki işleyişin nasıl olduğunu öğrenmek için erkenden görev yerimde olmak istiyorum’’ dedim. Bunu derken de ayağa kalkmıştım. Sai’ye bakarak söyleyeceklerini beklemeye başladım.