Kendisi gibi mesleğinden zaman bulamıyordu demek, kendisine bu konuda üzülmese bile onun adına ufak bir burukluk yaşamıştı Mei. İnsanların aslında çoğunlukla birbirleri ile bağdaşık noktaları oluyordu, ancak bunları kavramak her zaman zihinsel olarak mümkün olmuyordu. Çeşitlilikleri sonsuz olabilecek bu noktaları tahmin etmek büyük ihtimalle samanlıkta iğne aramaktan daha zor olurdu. İyi noktalar, kötü noktalar, iyi ya da kötü olduğu bilinmeyen noktalar...
Sai'nin dediklerini olabildiğince heveslendirecek şekilde dinledikten, çok sosyal olmayan birinin ne kadar zorlanabileceğini anlıyordu, sonra dediğine cevap verdi.
"Belki daha sonra yeniden karşılaşırız, belki hiç karşılaşmayız. Eğer daha sonra hiç karşılaşmayacaksak bu güzel geceyi geçirirken beni tanımamanı tercih ederim."
"Lafı niye dolandırıyorsun ibik, desene utanıyorum diye"
Elbisesinin eteğini hafiften havaya kaldırdı, ilerlerken takılmak istemiyordu. İlerlerken Sai'nin gülümsemesinin aslında ne kadar dolu ve tatlı olduğu dikkatini çekmişti, kesinlikle daha sık gülümsemeliydi.
"Hobilerim sıradan bir insanda bulabileceğinden fazlası değil aslında, kitap okumak ve çizim yapmanın yanı sıra genelde amcamın atölyesinde kendi başıma mekanizmalar ile uğraşırım. Kimya ile ilgileniyordum ama maalesef yolum onunla ne kadar istesem bile kesişmiyor."
Dediklerini derken konuşmanın ilerlediği yön hoşuna gidiyordu. Birisi ile konuşmanın ne kadar rahatlatıcı olduğunun kendisine böyle hatırlatılması onun için bir efsunlanma gibiydi. Ay'ın yansıttığı ışığın üzerlerine normalden farklı bir açıyla vurmasıyla çok zamanları olmadıklarını gördü.

Sözlerimden sonra maskesini çıkarmak istememişti Mei. Bir daha karşılaşmayacağımızı varsayarak söylemişti bunu bana. Gülümseyerek “Ya karşılaşırsak…” dedikten sonra durdum. Bir daha karşılaşma ihtimalimizi ima ederken onun bunu istememe fikri belirmişti birden aklımda. Belki de bir daha karşılaşırsak onu tanımamı istemiyordu. Zaman geçirmesi eğlenceli biri olmadığımın farkındaydım. Kendimden bahsederken boş konuştuğum için sıkılmış da olabilirdi. Aslında insanların hakkımda ne düşündüklerini umursayan biri olmamışımdır şimdiye kadar. Ama bu sefer… Bana çok iyi davranan birini kırmak istemiyordum sanki. Bu yüzden bu düşüncelerimden de ona bahsetmeyecektim tabi ki. Yürümeye devam ederken yüzümü elimde tuttuğum maskeme çevirerek “Belki de haklısın. Bu gecenin büyüsünü bozmamak en iyisi olurdu.”

Zaman hızla akıp gitmeye devam ederken konuşmaya devam ediyorduk. Mei hobilerinden bahsederken çizim yapıyor olması dikkatimi çekmişti. Yetenek isteyen bir işti. Herkesin uğraşacağı bir hobi değildi. Ben de bu tür şeylerde başarısız olduğum için sadece şaşırıyordum işte. Tabi bunu karşımdakine belli etmeden yapıyordum.

“Kimyayla yolunun kesişmemesi garip. Aslında hep iç içe sayılırız. Benim de ilgi alanlarım arasında kimya. Araştırmalar yapmayı planlıyorum hatta. Malum elementlerin özelliklerini iyice kavramak gerek. Belki bunun için diğer ülkelere de seyahat edebilirim.”

Tamamen işkolik bir polis memuru gibi yine mesleğimden bahsetmeye başlamıştım sohbetin ortasında. Ben böyle konuşmaya devam edersem kız da sıkılırdı tabi. Belki de hiç konuşmayıp onun sorularına cevap vermek daha iyi olacaktır. Mei’yi bir daha görmeyecek olsan da bu geceyi hem onun adına hem kendi adıma kötü sonlandırmak istemiyordum. Sözlerim yerini sessizliğe bıraktıktan sonra yanında yürümeye devam ederken bir yandan da elimdeki maskeyle oynamayı bırakmıyordum.

"O zaman karşılaştığımızda, seni unutmayacağıma söz veriyorum."
Sai çok iyi bir insandı, böyle birini normalde bulmak zaten zorken onu kırmak, üzmek ya da kötü hissettirmek istemiyordu. Ona cidden unutulmaz bir anı bırakmak istiyordu. Meinsu bu geceyi hiç unutmayacaktı çünkü çok güzel geçmişti aslında.
İşi ile ilgili konuşurken aldığı heyecana şaşırmıştı Mei, cidden seviyor olmalıydı işini.
"Aslında haklısın, ama direkt bilimsel araştırmalar yapabilecek yetenek,bilgi ya da zekaya sahip değilim. Seyahatlerine çıktığında bulabileceğin sonsuz ihtimalden eline geçecek bilgiler kesinlikle değişilmez olur."
Sai ile ikisinin bir anda ilgilerini çeken konularda böyle heveslenmeleri hoştu. Kendisinin yanlış anlaşılmasını istemiyordu sonuçta.

Konuşmaları devam ederken yakında dönmeleri gerektiğini düşünüyordu, bu geceyi havada bırakarak bitirmek istemiyor olması ile ay ışığının vurduğu yeri görmesi bir olmuştu.
"Benimle yürüyüşe çıkıp buraya kadar geldiğin için çok teşekkür ederim."
Ay ışığının vurduğu yere geçmişken Sai ile karşı karşıya duran bir pozisyonda beklemişti.
"Bu geceyi sen olmasan nasıl atlatırdım bilmiyorum, o yüzden bu anı asla unutmamanı istiyorum."
Sai'ye fazla konuşma şansı vermemişti, ancak onu öpmesi bunun normal sebeplerinden biriydi. Birkaç saniye geçtikten sonra geri çekilmişti. Yere baktığında düşen maskesini gördü, nasıl gözünden düşmüştü? Hızlıca yerden maskesini aldıktan sonra yüzüne geri yerleştirdi
"Baloya dönsek iyi olur."

Mei, beni unutmayacağına dair söz vermişti. İyi niyetli bir kızdı ama ikimiz de biliyorduk ki bu gece hatıralarımızda güzel bir anı olarak kalacaktı sadece. Bir daha karşılaşmayacaktık. Karşılaşsak bile ne şartlar altında olacağını da bilmiyorduk. Himota’daki arkadaşımla bile onca zaman sonra karşılaşmışken, başka ülkeden biriyle tekrar bir araya gelebilme fikri zor görünüyordu. Tabi bunun nedeni kendimi işime adamış olmamdı belki de. Etrafımda Tegin’den başka dostum yoktu. Arta kalan zamanımı yalnızca kendime ayırıyordum. Bunların hepsi bir etkendi. Buraya gelirken de böyle iyi vakit geçireceğimi düşünmüyordum. Yine de yarın sabah uyandığımda farklı biri mi olacaktım? Sanmıyorum.

Elimdeki maskeyle oynamaya devam ederken Mei konuşmaya devam ediyordu. Belki de onu dinlemiyormuş gibi görünüyordum ama bunu istemiyordum. Bütün söylediklerini dinlemiştim. Dikkatimi de ona çevirmek için kafamı kaldırdığımda ise karşıma geçmesiyle birlikte yüz yüze gelmiştim Mei ile. Maskesinin ardındaki gözleri ay ışığının altında parıl parıl parlıyordu. O an yalnızca onu izliyordum. Sözlerine cevap verecek fırsatım bile olmamıştı. Böyle bir şeyi beklemiyordum ama ona karşı da koymamıştım. Şaşkındım. Yere düşen maskesini tekrar yüzüne takarken ona bakıyordum. Bir anlık yüzünü görme şansım olmuştu ama o kadar hızlı gelişmişti ki. Ne olduğunu bile anlayamamıştım. Maskesini geri taktığında elim istemsizce maskesine doğru gitmişti. Bir an maskesini çıkarmak istemiştim ama bunu yapmadan kendimi durdurdum. Belki de maskesini çıkarmamasının nedeni buydu. Eğer yüzünü görürsem duygularım daha da karmaşık hale gelebilirdi. İyi bir arkadaş kazanmıştım. Bundan daha ilerisi olamazdı. Bir daha göremeyeceğim bir insana karşı hisler besleyemezdim. Böylesi ikimiz için de en iyisiydi. Hızlı bir şekilde kendimi toparlayıp maskemi yüzüme taktıktan sonra “Haklısın. Hadi arkadaşının yanına dönelim. Seni merak etmiştir.” diyerek geri dönme fikrini destekledim.

Sai'nin bu tatlı ve anlayışlı davetinden sonra beraber baloya geri gitmişlerdi. Meinsu bu geceyi asla unutmayacaktı, ancak devamı gelecek miydi orası muammaydı. Her zaman insanların istedikleri olmayabilirdi, zaten hayatın tadı bu değil miydi? Belirsiz olması, tahmin edilemez şeyler olması.
"MEIII"
Hah? Meinsu kendine gelmişti, beraber geçen bu sessiz geri dönüşte Sai'ye bakmıştı. Arkadaşının ismini bağırarak söylemesinden sonra son bir şey yapmak istedi.
"Her şey için yeniden teşekkür ederim.
Sonra ona sarılacak ve elini cebine uzatacaktı, Sai'nin farkedeceğini umuyordu, bıraktığı kağıtta ufak bir Mei'nin çizimi ve adresi vardı. Bu ani karar değişiminden pişman olacak mıydı emin değildi.
Sai'ye görüşürüz işareti yaparken Mei arkadaşının soruları ile baş başa kalmıştı, ama Mei'nin yapmak istediği tek şey şu an biraz dinlenmekti.
"Sonra konuşuruz olur mu? Bugün biraz yoruldum."
Cevap beklemeden adımlarını alıp kaldığı yere ilerlemişti. Kostümünü ve maskesini çıkardıktan sonra giyinip yatağa kendini atmış ve tavanla geri kalan gece boyunca bakışmıştı. Uyumadan önce aklına gelen son şey ay ışığının vurduğu sırada bıraktığı tatlı öpücüktü.

Nedense bugünün bitmesini hiç istemiyordum. Balo salonuna geri dönerken gecenin sonuna geldiğimizin farkındaydım fakat bunu durduracak bir şey de yapmıyordum. Mei beni öptükten sonra iyice kafam karışmış gibi hissediyordum. Geri dönüş yolunda dilim düğüm olmuş gibiydi. Tek kelime dahi etmiyordum. Konuşmam gerekiyordu fakat ne söylemem gerektiğini de biliyordum. Adeta kalbimle beynim birbiriyle savaş halindeydiler ve bu durumda bedenim hissiz bir kukla gibi sadece odaklandığım yere doğru ilerliyordu.

Mei’nin isminin söylenmesiyle kendime geldim. Seslenen onun arkadaşıydı. Odağımı toparladıktan sonra Mei’ye baktım. Artık ayrılık vakti gelmiş gibi görünüyordu. Teşekkür ettikten sonra bana sarılmasına ben de sarılarak karşılık verdim. “Asıl ben teşekkür ederim. Bu geceyi benim için güzel kıldığın için.” dedim ayrılırken. Arkadaşıyla birlikte gözden kaybolduktan sonra ben de evin yolunu tuttum vakit kaybetmeden.

Kapıyı açmak için anahtarı ararken cebimde bir kağıt bulmuştum. Bir çizim ve bir adres vardı bu kağıtta. Ne ara..? sarıldığımız zaman koymuş olmalıydı. O kadar dalgındım ki bunu bile fark etmemiştim. Eve girdikten sonra olduğum yere oturup kapıya yaslanmıştım. Yüzümde hafif bir gülümseme oluşmuştu. Onunla tekrar buluşmak için bir fırsat yakalamıştım. Yüzünü bile görmediğim kızla tekrar buluşabileceğim için mutlu mu oluyordum?

Kendine gel Sai… Bu sen değilsin.