Hızlı düşüncelerin rüzgâr gibi savrulurken Alphonse'un sesi dikkatini çekiyor. "Das ist genug, ciddileşme vakti." Bunu deyip ardındaki bilim insanlarına kafasıyla onay veriyor. Bilim insanları da havada asılı duran ekrandan gözlerini ayırmayarak yine havada asılı duran klavyeye basıyorlar. Ekranda karşındaki robotun görüntüsünü görebiliyorsun. Birçok yerinden ok çıkıyor ve okların ucunda o bölgedeki parçalar gözüküyor. Sonrasında ekranın sağında bir sütun çıkıyor. Sütun yüzde elliye geliyor. Robotun bunca zamandır durduğunu fark ediyorsun. Sanki cansız bir heykel gibi. Ardından robot dile geliyor. "Güç düzeyi arttırıldı. Ağır ateşe geçiliyor." Robotun bacaklarının arkasından ikişer tane daha bacak gibi uzuvlar çıkıyor ve yeri delerek kendisini sabitliyor. Kollarını önünde birleştiriyor ve iki kolu bütün olup silindir şeklini alıyor. Kafası ise dürbüne benzer bir hâl alıyor. Kırmızı bir ışığın bedenine değdiğini görüyorsun. Robot sana ateş açıyor. Silindirden çıkanın ne olduğunu bilmiyorsun. Göremiyorsun da zaten. Sadece hayatta kalma içgüdün bedenini yana fırlatıyor. Bir patlama. O kadar gürültülü ki sadece ilk anını duyabiliyorsun. Sonra kim bilir kaç metre boyunca uçuyor, savruluyor, yuvarlanıyor ve yere sürtünüyorsun. Bilincin kapanmadan önce kulaklarının dolduğunu ve çok sıcak olduğunu hissediyorsun. Gözlerini bir daha ki sefere açtığında ise panikle doğruluyorsun. Sıklıkla nefes alıp veriyorsun. Yüreğin kemiklerini kırıp çıkmak istiyor gibi. Omzuna bir el dokunuyor hemen. "Sakin olun beyefendi, geçti, geçti, derin derin nefes alın. Düşüncelerinizi sabitleyin. Şu an yataktasınız. Güvendesiniz." Hemşire konuşmaya devam ederken gözlerini kapatıyorsun. Düşüncelerin sabit ve durgun ama duyguların vahşice etrafa saldırıyor ve yüreğin söz dinlemiyor. Kulağını hemşireye veriyorsun. Onun ilgili sözlerini beynine doldurarak dikkatini dağıtmış oluyorsun. Ancak bu şekilde yavaş yavaş düzelmeye başlıyorsun. Gözlerini tekrar açıp sağına baktığında odanın hemen dışındaki Alphonse ve Max'ı seçebiliyorsun. İkisi de sinir krizi geçirirmişçesine el kol hareketleri ile birbirlerine bağırıyorlar ama anlamıyorsun. En son Max bir eliyle suratını sıvazlıyor ve iki elinin boynunda birleştirip kafasını yukarı kaldırarak derin nefese geçiyor. Alphonse'un daha sakin olduğunu ama hâlâ konuştuğunu görüyorsun. Max gitmeye başlıyor. Alphonse ise kolunda tutuyor. Max kolundan tutulduğu gibi dönüp yumruğu basıyor suratına. Alphonse yere kapaklanıyor. Max'ın burnundan duman çıktığına ant içebilirsin. En son Alphonse'u yanındakiler kaldırırken Max'ın hışımla olay yerini terk ettiğini görüyorsun. Hemşire seni yavaşça yatırıyor. Acaba buraya gelmekle doğruyu mu yaptın? Karıştığın işi seni aşıyor mu? Yoksa, sadece fazla mı yabancısın bu "dünyaya"? Kafanı iki yana sallayıp yataktan kalkıyorsun. Etraf karanlık. Işıkları kapattılar herhalde. Düğmeyi buluyor ve ışığı yakıyorsun. Pencereden dışarısı gözüküyor. Mavi ve siyah hakim. Yatağın baş ucundaki saati görüyorsun. 20:37

Telefon sesi ile irkiliyorsun. Duvara asılı bir telefon. Senin kıtadaki gibi ama ankesörü yok. Elini alıp kulağına dayıyorsun. Konuşan Max. "Selam Sai, şükürler olsun ki yaşıyorsun. Seni dışarıda bekliyorum. Gel lütfen." Kendini yokluyorsun. İyisin, en azından fiziksel olarak. Odayı terk ediyorsun, koridoru aşıp birkaç kat aşağı inince giriş kata varıyorsun. Ana kapıyı görmemek mümkün değil zaten. Dışarı çıktığında alacakaranlık olduğunu anlıyorsun. Max buraya geldiğin arabanın yanında dikilmiş, sigara içmekte. Yanına geldiğinde sana sarılıyor ve söze giriyor. "Ben sadece bize yardım edebileceğine inandığımdan seni buraya getirmek istedim. Hem ufkun genişler hem de bize göremediğimizi gösterir veya atladığımızı ikaz edersin diye. Alphonse'un bu kadar yanlışa düşeceğini beklemiyordum. Çok abarttı, hem de çok. Seni gözünde mi büyüttü yoksa deney faresi yerine mi koydu? Bilmiyorum..." Son kez içine çekiyor sigara dumanını ve yere atıp üzerine basıyor. Yer de bir sürü sigara dalı olduğunun o an farkına varıyorsun. "Buraya geldiğin kıyafetlerin hasar görmüştü. Düzeltebildiğimiz kadar düzelttik. Yine de bir sorun olduğunu anlarlar. Bir bahane uydurursun artık. Arabada, çantadalar. Senin buradan gitmeni istiyorum. Evine dön." Max arabaya giriyor ve sürücü koltuğundaki elemanla konuşuyor. Arabadan çıktığında ise zaten asık suratına bir de sinir ekleniyor. "Çantanı unutmuşum. Gidip alayım. Sen burada bekle. Ne kadar salağım, Tanrım..." Max içeri girdikten sonra onun arkasından binaya bakıyorsun. Aklında birçok düşünce, yüreğinde birçok duygu var ama hiçbirine bir ad veremiyorsun. "Esenlikler ve geçmiş olsun. Neler olduğunu öğrendim. Daha iyisin ya?" Sesin kaynağına baktığında yanında birisi duruyor. Takım elbise üzerine kaban giymiş. Ayağında cilalı kundura, ellerinde eldiven. Saçı kısa, bıyığı ve sakalı kirli. Yetişkin olduğu belli ama genç bir hava veriyor. Sana doğru gülümseyerek devam ediyor. "Alphonse adına özür dilerim. O bu tür konularda inatçıdır. Özür dilemez. Her zaman öyleydi. Özellikle son günlerde çok gergin. Herkesin ve her şeyin yavaş olduğuna kafayı takmış. Bu yüzden böyle bir olay yaşandı. Sürelerinin ne kadar az olduğunu bilsen, belki hak verirsin. Kim bilir? Ancak Frum ve Ser!" Biraz gülüyor ve seni süzüyor. "Max'ın neden sinirden küplere bindiğini anlıyorum. Yağız bir delikanlısın. Ayağının dibinde bomba patladı ama sapasağlamsın! Ya Frum ve Ser seni korudu ya da Kurucu. Max'ın Tanrım dediği varlık da olabilir. Max burayı çok seviyor, biliyor musun? Bu gezegeni, sizleri, özgürlüğü ve isyanı. Bu yüzden Zengin Co.'ya alındı ve rütbe üstüne rütbe atlayabildi. Sonra da amaca ihanet etti. İstediği her şey oldu ama bu onu yanlış yola girmekten alıkoymadı. Üzücü bence. Birisi sana yakarıyor, yanıt veriyorsun, dileklerini gerçekleştiriyorsun. Karşılığında sadece bağlılık istiyorsun. Sonuç? Al işte." Hüzüntü dolu bir iç çekişin ardından konuşmasını sonlandırıyor. "Sende büyük rol oynayacak bir kişilik seziyorum. Gencecik yaşta savaş gördün, siyaset gördün, başka bir kıta gördün. Her yiğidin harcı değil ya? Max birazdan gelir. Ben gideyim artık. Başını ağrıttıysam, kusuruma bakma. Her kusurdan arındım da bir tek bu kaldı geriye." Başıyla selam veriyor sana ve karanlığa içine karışıp gözlerden kayboluyor. Senin aklında ise tek bir soru kalıyor. "Niye bu yabancı konuşurken hiçbir karşılık veremedim?" Max geri geliyor ve çantayı göstererek gülümsüyor. Arabaya yüklüyor ve sana eliyle işaret ediyor.

Max yanıtına karşılık olarak gözlerini kapatıp derin bir iç çekiyor. "Peki..." diyor ve bir sigara yakıyor. Tanrı bilir, kaçıncı sigara... Dumanı öyle bir içine çekiyor ki, bir an dışarıya bir şey çıkmayacak sanıyorsun. Çok uzun bir konuşmaya giriş yapıyor böylelikle.

"Şimdiden başın ağrıyacak, özür diliyorum bunun için. Senden gizlim saklım yok. Sadece her şeyi tek seferde anlatmak istemedim. Ben bile her şeyi filtrelemekte zorlanıyorum. En baştan başlamak en iyisi bence. Size sizi korumak ve gelecek düşmana karşı hazırlamak için burada olduğumu söylemiştim. Hâlâ da o amacı taşıyorum. Peki, düşman kim? Başka bir gezegen olduğunu biliyorsun. Peki, o gezegen ne? Orada kimler var? Onların amacı ne? Benim geldiğim gezegenin adı Dünya. Tıpkı burada olduğunu gibi, orada da insanlar var ve yine orada da insan en gelişmiş canlı türü. Sizin gibi biz de çağlar boyunca savaştık, barıştık ve teknolojide ilerledik. Bizim gezegenimizde de farklı uluslar var. Hem de yüzlerce. Hepsinin kendine özgü kültürleri var. Sizden farkımız ise biz, belki de, fazla ileri gittik. Sizde Kıtasal Savaş oldu. Biz de ise Dünya savaşı. Bütün gezegen birbiri ile savaştı. Üçüncü Dünya Savaşı'ndan sonra her şey değişti. Biz teknolojide sizden çok ama çok yukarıya çıktık. Sana ne kadar detaylı anlatsam bile asla kafanın basmayacağı kadar. Siz bizden yüzyıllarca, hatta bin yıllarca geridesiniz desem yalan olmaz. Bu üçüncü savaşta gezegendeki en tehlikeli madde kullanıldı. Bilmen gereken tek şey bu maddenin yaşamı kalıcı olarak sildiği. Bu madde silah olarak kullanıldığında ve/veya kontrolden çıktığında bulunduğu bölgedeki yaşamı silmek ile birlikte kilometrelerce uzaktaki yaşamı da zehirliyor. Bu maddeyi silah olarak kullandılar. Bizden öncekiler; eski nesiller yani. O kadar çok ve şiddetli kullanıldı ki, önce doğa, sonra onla beraber yaşam yok oldu. Bütün gezegenin nüfusu çeyreğe indi. Onlar da ölümcül derecede zehirlenerek teker teker ölmeye başladılar. Bunlar olmadan evvel, biri vardı. Zengin bir iş adamıydı ve insanlığın gelişimi konusunun üzerine titriyordu. Diğerlerinden çok daha fazla hem de. Nedenini sonradan öğrendik tabii. Bu kişi kazandığı bütün parayı bilime yatırım yaparak harcıyordu. Onun desteği sayesinde hiç takdir edilmeyen, hatta varlığından kimsenin haberi olmadığı bilimciler gün yüzü görmeye başladı. Çok geçmeden bu bilimcilerin başarıları sonucu o büyük bir ün kazandı. Bir anda başarıdan başarıya atladı ve ülke liderleri onla görüşmek için sıraya girdiler. Hepsi değil elbette. Bazıları onu kendi adamı yapmak ve sadece kendileri için çalışmasını istedi. O ise bu teklifleri reddetti. Kendisini insanlığa adanmış olarak görüyordu. Bu yüzden, onun hakkında büyük suçlamalarda bulundular. Biz bu taktiğe karalama deriz. Çoğu bütün iddiaları reddetmek ile yetinirdi. O ise tam teşekküllü bir karşı saldırı gerçekleştirdi ve bir nevi savaş ilan etti. Soğuk savaş denir buna. Aksiyon olmadan, savaş alanına inmeden yapılan bir savaş. Sözlerin ve destekçilerin en büyük silahlar olduğu bir savaş. Konuşmasını hiçbir zaman unutmadım. Zaten o konuşma yüzünden onunla çalışmaya başladım. Ben insanlığı her gün, her saat, her dakika, her saniye, her salise, her an yükselmesini ve ileriye gitmesini istiyorum. Ben insanlığın taşıdığı sınırsız potansiyeline kavuşmasını ve bunu engelleyen her şeyin ortadan kaldırılmasını istiyorum. Bizler en üstün canlılarız çünkü biler evrim geçirmeyi asla bırakmıyoruz. Maalesef ki, bunu engellemeye çalışanlar var. Sadece bir gün daha güçte olmak için bütün insanlığı aşağılık kılmak için canla başla çalışanlar var. Ant içiyorum, yaşam ateşim sönene kadar asla dur durak bilemden insanlığı ulu kılmak için çalışacağım! Bu sadece bir kısmıydı. Onun sözlerini tekrar ederken bile neden ona isyan ettiğimi unutuyor gibi oluyorum. Suikastte kurban gitti konuşmasından sonra. En azından biz öyle sandık. Sonra savaş ve kıyamet. Bütün gezegen ölmek ile kalmadı, doğal afetler aldı başını gitti. Depremler, seller, fırtınalar. Geriye kalan bir avuç insan dünyanın sonunu kaçınılmazlık içinde beklerken o döndü. Yeni bir ülke inşa etti. Yeni bir ulus oluşturdu. Mucizeler meydana getirdi. Ölümcül zehri bedenlerimizden attı. Kaybettiğimiz uzuvlarımızı geri kazandırdı, bizleri iyileştirdi ve bazılarımızı yeni bedenlerde diriltti. Gözlerimizin önünde doğayı tekrar yetiştirdi. Bir Tanrı'nın doğuşuna tanıklık ettik. Kişioğlu'nun Yeni Tanrısı her şeyin sonun gelirken bize her şeyin başlangıcını ayarladı. O'nun topraklarında sıfırdan başladık fakat gezegen hâlâ parçalanıyordu. O'nun bile gücü durdurmaya yetmedi. Bu yüzden, bir Tanrı'ya en yakışan şeyi yaptı. Yarattı. Yeni bir gezegen yarattı. Evrim geçirmiş ve hep evrim geçirecek bir dünya. Hepimiz hemen oraya gitmek istedik ama o sabır istedi. İnsanlığın karanlık tarafını herkesten daha iyi biliyordu. Bu yüzden bize bir açıklama yaptı. Sabredin, güvenin ve inanın! Sadece görmek istiyorum. Yine aynı yanlışları yapacak mıyız? Yapsak bile, bu sefer çözüm üretebilecek miyiz? Yeni Dünya burası. Test sürümü ise sizlersiniz. Gezegeninizi ve sizi yaratan bizim Tanrımızdı. Sizi yeterince izledi ve değerlendirdi. Dünyanın dayanacak gücü kalmadı. Yakında orası yokluğa karışacak ve O bütün gücüyle buraya gelecek. Kendi insanlarını buraya yerleştirecek ve bu süreçte size ne olacak bilmiyoruz. Köle mi olursunuz? Direkt öldürülür müsünüz? Yoksa ikinci sınıf vatandaş olarak sürünür müsünüz? Ben ve parçası olduğum isyan kuvveti buranın sadece size ait olduğunu savunuyoruz. Burası sizin eviniz ve biz ancak misafir olabiliriz. Belki sığınmacı. Hehe, beni Tanrı'ya isyan eden bir ölümlü olarak görebilirsin. Havalı, değil mi? Birçok edebiyat eserinde öyle kurgular vardı. Geçmişte yani. Eğer bizimle kalıp devam etmek istiyorsan, kesinlikle minnet duyarım. Bana sorarsan, çekip gitmen daha iyi. Gözümüzün ne kadar kararabileceği ortada. O'nun gibi olmak istemiyorum. Kimseyi feda etmek istemiyorum. Biz sizin özgürlüğünüz için çalışıyoruz. Bizim türümüzün günahlarının bedelini siz ödememelisiniz. Bizim türümüz için basamak olup çiğnenmemelisiniz. O buraya geldiğinde Kıtasal Savaş'tan fazlası olacak ve biz sizin için canımızı ortaya koyacağız. Hepinize bu bilgileri yaymak yapılabilecek en yanlış ve salakça hareket. Bu yüzden, gizli saklı hareket ediyoruz ve sadece seçtiğimiz kişilere ulaşıyoruz. Sizin kaderinize biz karar vermemeliyiz. Siz kendi kaderinize kendiniz karar verebilmelisiniz. Dış etmenlerin tecavüzüne uğramadan. Bu yüzden yardımınızı istedim. Ne kadar çok olursak, o kadar şansımız olur. Tek bir soru var. Kendini ateşe atmaya razı mısın?"

Beyninin bilgi yoğunluğundan aşırı yüklenmesini kenara koysak, onlardan biri olsaydın bile işlemesi zor bir yığın karşısında kitlenir kalırdın. Çok büyük bir gerçek önünde düğümünü çözdü ve önüne serildi. Bütün çıplaklığıyla.