"Bir hapishane hücresindeyim. Hayır, bu bir hücre değil; duvarlar bir akvaryum gibi şeffaf. Su, üzerinde yüzen beyaz bulutlarla garip bir mavi tonu. Üstümde, gökyüzünde tek bir yıldıza benzeyen bir şey görüyorum. Küçük bir yıldız ya da gaz devi gibi devasa ve parlak. Görüşüm onun ötesine geçerek aşağıdaki araziye uzanıyor. Tüm gezegen, aralarında engebeli tepeler bulunan yeşil ormanlarla kaplı.
Bekle - ne?
Düşünebildiğim tek şey, bu dünyanın geldiğim dünyaya ne kadar benzediği. Aslında, tam olarak evim gibi görünüyor, sadece daha iyi korunur durumda. Söyleyebileceğim kadarıyla, duman yayan volkanlar ya da kırmızı akan nehirler yok. Yakınlarda herhangi bir şehir veya kasaba bile yok. Ama o tek parlak yıldız... Bize sistemimizi veren yıldız, güneş olmalı.
"Yeni evinize hoş geldiniz Bay Botu." diyor daha önce duyduğum ses.
Tekrar etrafa bakıyorum ve sonunda konuşmacıyı görüyorum. Bir adam masanın arkasında oturuyor, televizyon ekranının arkasından bana bakıyor. Kırmızı bir ceket ve siyah pantolon ve ayakkabı giyiyor. Saçları kısa ve gri. Tanıdık geliyor ama onu daha önce nerede görmüş olabileceğimi bilemeyecek kadar kafam karışık.
"Bizim için seçildiniz. Ne yazık ki araştırmanıza devam etmeyeceğiz." diyor sırıtarak. "Ama merak etmeyin, sizi her zaman izleyeceğiz."
Ne dediğini anlamıyorum. Neden biri beni seçsin ki? Üstüme bakıyorum ve bir çeşit üniforma giydiğimi fark ediyorum - duvarlar gibi gri ve biraz bol. Vücudumun üst kısmını kaplıyor ama bacaklarımı çıplak ve açıkta bırakıyor. Parmaklarım kumaşa dokunuyor. Yumuşak, sentetik bir kumaş karışımı.
Masanın arkasındaki adam elini sallıyor ve aniden kendimi gezegenin üzerinde süzülürken buluyorum. Tepemde ağaçları, tepeleri ve gökyüzündeki o parlak yıldızı görüyorum. Bu güzel. Burası... güzel.
Bana bakıp gülüyor. "Elveda, Bay Botu."
Memleketime dönüyorum, Gedhilfe'ye. Gecenin bir yarısı. Bir ağacın yanında oturuyorum. Ay tepede ve her yere gölge düşürüyor. Gözlerimi kapatıp meditasyon yapmaya çalışıyorum ama tek düşünebildiğim yıldızlar.
Onlar çok ama çok güzeller."
Bekle - ne?
Düşünebildiğim tek şey, bu dünyanın geldiğim dünyaya ne kadar benzediği. Aslında, tam olarak evim gibi görünüyor, sadece daha iyi korunur durumda. Söyleyebileceğim kadarıyla, duman yayan volkanlar ya da kırmızı akan nehirler yok. Yakınlarda herhangi bir şehir veya kasaba bile yok. Ama o tek parlak yıldız... Bize sistemimizi veren yıldız, güneş olmalı.
"Yeni evinize hoş geldiniz Bay Botu." diyor daha önce duyduğum ses.
Tekrar etrafa bakıyorum ve sonunda konuşmacıyı görüyorum. Bir adam masanın arkasında oturuyor, televizyon ekranının arkasından bana bakıyor. Kırmızı bir ceket ve siyah pantolon ve ayakkabı giyiyor. Saçları kısa ve gri. Tanıdık geliyor ama onu daha önce nerede görmüş olabileceğimi bilemeyecek kadar kafam karışık.
"Bizim için seçildiniz. Ne yazık ki araştırmanıza devam etmeyeceğiz." diyor sırıtarak. "Ama merak etmeyin, sizi her zaman izleyeceğiz."
Ne dediğini anlamıyorum. Neden biri beni seçsin ki? Üstüme bakıyorum ve bir çeşit üniforma giydiğimi fark ediyorum - duvarlar gibi gri ve biraz bol. Vücudumun üst kısmını kaplıyor ama bacaklarımı çıplak ve açıkta bırakıyor. Parmaklarım kumaşa dokunuyor. Yumuşak, sentetik bir kumaş karışımı.
Masanın arkasındaki adam elini sallıyor ve aniden kendimi gezegenin üzerinde süzülürken buluyorum. Tepemde ağaçları, tepeleri ve gökyüzündeki o parlak yıldızı görüyorum. Bu güzel. Burası... güzel.
Bana bakıp gülüyor. "Elveda, Bay Botu."
Memleketime dönüyorum, Gedhilfe'ye. Gecenin bir yarısı. Bir ağacın yanında oturuyorum. Ay tepede ve her yere gölge düşürüyor. Gözlerimi kapatıp meditasyon yapmaya çalışıyorum ama tek düşünebildiğim yıldızlar.
Onlar çok ama çok güzeller."
