*Bu bir ses kaydıdır.*
Friks Selsei
"Eline bir fırsat geçerse bunu kullan, eğer eline bir fırsat geçmiyorsa sen o fırsatın içine gir."
Annemin yaşam amacı buydu, kendisi başarılı bir kadındı ancak diğer annelerle karşılaştırınca biraz garip birisiydi. Sevdikleri normal bir kadının sevdiği şeylerden uzaktı, kendisinin hobileri absürt bir şekilde uçan canlılar ve cisimleri izlemekti. Asla fazla yüzünü boyamaz, etraftakiler ile fazla konuşmazdı. Arkadaşları iki-üç kişi arasında gidip gelirdi ancak onlarla daha çok aile gibiydi. Fazla gereksiz arkadaşların kendine hep yük olabileceğinden bahsederdi. Ben 7 yaşındayken beraber karanlıkta "ışık böceği" denen minik böcekleri yakalamaya çalışır, ardından yakaladıktan sonra bir kavanoza koyup saklardık. Annem beni çocuğundan daha çok kıymetli bir klonu gibi görürdü ve bunun hakkında sürekli şakalaşırdık, ben kendimi ne zaman kötü hissetsem yanımda o olurdu. Tabi 9 yaşımdayken başına gelenler beni en derinden sarsmıştı, yakalandığı salgın hastalıktan dolayı son haftalarında birbirimizi görmememiz için elinden geleni yapmıştı, babama olduğu gibi banada hastalık bulaşmasını istemiyordu. Annemi en son gördüğümde ağzından kanlar akar şekilde yerde yatması olmuştu, iki gün boyunca uyuyamadan ve konuşmadan olduğum yerde kalakalmıştım. O zamanlar bir insanın canının yok olması bu kadar basit miydi diye düşünüyordum hep.
Evet öyleydi, bundan dolayı başkalarını kendimden önde tutuyordum. Ben yaşadıkça benle olup yanımda duran kimse acı çekmemeliydi benden başka ki aynı acıyı yeniden yaşamayayım. Birisini yeniden kaybedersem neler yaşayacağımı bilmek beni korkutuyor.
Annem sonunu daha önceden tahmin etmişti, bana ondan kalan iki şeyden biri olan en sevdiği kitabın içinde tek bir kısım çiziliydi.
"Hayat senin sandığından daha kısa, bir gün başına bir bela gelirse ve kurtulamazsan hayatının sonu başından daha yakın olur bir anda"
Bana kalmış olan şuanki diğer eşyası yanımdan ayırmadığım garip bir gözlük, olduğunca sağlam ve garip bir maddeden yapılmış. Buharlı makinelerde çalışan birinin gözlüğüne benziyor daha çok ama annemin mesleğinin onunla alakası olmadığına eminim. Fazla hatırlamadığım için kendime sürekli kızıyorum ancak daha önce söylendi mi onu bile hatırlamıyorum.
► Show Spoiler
Babam, annemin tersine sosyal biriydi. İnsanlarla konuşmayı sever ve sürekli etkileşim halinde kalırdı. Annemle tanışma hikayelerini ben 6 yaşındayken ne kadar heyecanla anlattığını adım gibi hatırlarım. Çokta klişeydi aslında ama o hikayeyi yeniden ondan duymak için şuan canımı bile verebilirim. Annemle onu ne kadar özlediğimi kelimelere dökmem imkansız...
Babamın hobisi genel olarak kitaplar ve not tutmaktan geçiyor. Annem ve babamdanda aldığım hobilerim genel olarak işimi kolaylaştırsada bazı alışkanlıkları hayatımı zorlaştırmıyoe değil. Annemin içe kapanıklılığı beni kapalı bir kutu olmaya sürüklesede tanıdığım insanlara karşı babam gibi açık olabiliyorum. Durum böyle olunca arkadaş edinmemde zorlaşıyor, ah birde şu beyaz saç rengimiz var tabii. Şu herkesin bizi reddettiği zaman ciddiye bile alınmamış olduğumuz dönem. Babamın saçları ile annemin saçları birebir aynı tonda beyaz, benimde oradan süt gibi damlamam sonucu benimkilerde öyle tabii. Babamla beraber fazla vakit geçirmemiş olmam aklıma geldikçe kendime kızıyorum, onun işlerinde verilen uzun saatli vardiyalara ve patronunada tabii.
Babamı en son görüşüm 7 yaşında oldu, o günden sonra asla göremedim. Hastalığın ne olduğunu hala bilmiyoruz ancak annemle aynı şekilde öldüğü belli. 7 yaşındayken benden ayrılmasının sebebi de bana bulaştırmamak içindi. Beni korumak için böyle uğraşmamış olsalardı şuan onların yanında olabilirdim, onları özlemiyor ya da onları düşünmüyor olabilirdim. Beni burada yalnız bıraktıkları için onlara sinirliydim, bencil olsalardı keşke biraz bu kadar iyi olmak yerine. Beni bu kadar zor durumda bırakmasalardı. Bu yüzden pes etmek istesem bile edemiyorum. İntihar deneyimlerimde başarısız, sürekli aklıma giriyorlar. Hepsini denedim neredeyse...
► Show Spoiler
