Her şey planladığı gibi ilerliyordu. Vermek istediği mesajı Vodhis ikilisi anlamışlardı ve hemen istikametlerini değiştirmişlerdi. Genç kız, komisere belli etmemeye çalışarak hafifçe gülümsedi. Yüreği adeta ağzında atıyordu. Kişisel merakı ve zevki için görevine ihanet etmişti. Küçük ve beyaz bir yalan söylemişti. Nedense bunun bilincinde olmak, damarlarından akan adrenalin ona daha önce hiç yaşamadığı türde farklı bir haz veriyordu. Kurallara uymamanın böyle bir haz yaşatması etik miydi gerçekten? Umuyordu ki bu hisleri yüzünden cezalandırılmayacaktı. Kovalamaca oyunu devam ederken Livei, komiserin elindeki telsiziyle tavernanın kapısına kadar geldiğini göz ucuyla fark etmişti. Acaba komiser bir şeylerden şüphelenmiş miydi? Neyse ki ters yöne doğru ilerlemeye başlamıştı. Genç kız derin bir nefes alıp sahte kovalamacaya bir süre daha devam etti. Çok zaman geçmemişti ki Vodhisgillerin bir binaya girdiklerini fark etti. Sağını ve solunu bir anlığına kolaçan ettikten sonra kimsenin onları takip etmediğine kanaat getirip aynı binaya kendisi de girdi. İkiliyi binanın girişinde soluklanırken yakalayan Livei buruk bir gülümseme ile beyleri yeniden selamladı. "Ucuz atlattık galiba."

Dyoch kapıyı açtıktan sonra alelacele içeri girip kendisini en yakın bulduğu koltuğa bırakmıştı genç kız. Dhæcho da kısa bir süre karşıdaki koltukta dinlendikten sonra kalkmış ve başka bir odaya geçmişti. Onu gözleriyle takip eden Livei'nin dikkati Dyoch'un sözleri ile dağılmıştı. Siyah saçlı adamın söylediği gibi yazar elinde iki kitap ile salona dönmüştü. Dyoch'un "Çok güzel şeyler olacak." söylemi genç kızın istemsizce ürpermesine sebep olmuştu. Bu adamın söylediği her kelime, kulağına tabak üzerindeki çatal cızırtısı gibi geliyordu. Dhæcho, genç kızın yanına oturduktan sonra iki kitabı da ona sırayla tanıttı. Birisi kütüphanede okuduğu kitabın temiz bir kopyasıydı. Diğeri ise Deinzei katliamını anlatan bir kitaptı. Genç kız kendisine uzatılan her iki kitabı da ilgiyle inceledi. Kapaklarını eliyle okşadı, yapraklarını kokladı. Bir yandan da yazarın söylemekte olduğu şeyleri ilgiyle dinliyordu. Dyoch da onlara oldukça güzel kokan bir bitki çayı getirmişti. Kokusu Livei'nin gözünün önüne tonton gülümsemesi ile şirin Madam'ı getirmişti. Öğrendiği ve yaşadığı her şeyi ona da anlatabilmeyi ne çok isterdi. Ne yazık ki anlatabilse bile Madam'ın tüm bunları anlayabileceğini düşünmüyordu. Peki ya annesi ve babası? Onlara anlatabilir miydi? Ona inanırlar mıydı? Belki de kitapları onlara okutabilirdi.

Kırılan cam sesi ile irkildi ve elinde tuttuğu kitapları düşürdü genç kız. Refleksle sesin yükseldiği yere döndüğünde Dyoch'un beyninden akan kanları ve boş bakan gözlerle cansız bedeninin yere düşüşünü izledi. Her şey birkaç saniye içinde olmuştu. Livei'nin zihninde son görevinde kafasına yemek üzere olduğu kurşun canlandı. Bir kurşun kullanıcısı! "Dyoch!" Bu haykırış genç kızın dudaklarından istemsizce çıktı. Sol taraftan gelen gürültüyle çığlığı yarıda kesilmişti. Evin kapısı açılmıştı ve üst rütbeli beş polis özel zırhlarıyla içeri dalmışlardı. "Hani her şey güzel olacaktı Dyoch..." Genç kız yüreğinin burkulduğunu hissetti. Dyoch'a karşı beslediği tüm hislerinden utanç duydu. Öldükten sonra pişmanlık hissetmesinin de fazlasıyla ironik olduğunu düşünüyordu. Bu adam her ne kadar itici olursa olsun yanlış bir şey yapmamıştı ve böylesi ani bir ölümü hak etmiyordu. Livei kendine gelemeden üstüne devrilen çay bardakları ve masayla yeniden irkildi. İri yarı bir çift elin onu sıkıca kavradığını hissetti. Dhæcho kendisini bir kurtuluş yolu olarak polislere karşı blöf olarak kullanacaktı. Yazar boğazını sıkıyor gibi yapsa da genç kız hiçbir şey hissetmiyordu. Bu sanırım onun, genç kıza ihanet etmediğini söyleme şekliydi. Acaba şu an nasıl hissediyordu? Ailesinden birisini az evvel gözlerinin önünde kaybetmişti. Dyoch'un cansız bedenine kaydı yeniden kan kırmızısı gözleri. Bu adam en azında bir cenazeyi hak ediyordu.

Dhæcho'nun genç kız ile blöf yapması polisleri bir süreliğine afallatmış olsa da uzun vadede bu plan bir işe yaramayacaktı. Genç kız rütbesiz, acemi bir polis memuruydu. Dyoch'u bu kadar soğuk kanlılıkla öldüren bir ekip karşısında canının kıymete bineceğini sanmıyordu. Hatta kendisini öldürdükten sonra suçu Dhæcho'nun üzerine atabilirlerdi. Hem genç kızın hem Dyoch'un katili olarak kalan ömrünü hapishanede geçirebilirdi. Belki de onu da asarlardı. Livei'nin bu durumdan sağ çıkacağına dair hiçbir umudu yoktu. Keşke ölmeden önce kitapları okuyabilme şansına erişebilseydi. Hafifçe iç geçirdi.

Derken genç kızın hiç beklemediği bir şey yaşandı. Polisler blöfü yuttular ve ellerindeki copları yere attılar. Belki de bir umut vardı! Belki de gerçekten canlı kurtulabilirlerdi! Livei bir şey yapması gerektiğini hissediyordu. Polis olmasının gücünü kullanarak bu adamı kurtarabilirdi. "Ne yaptığınızı sanıyorsunuz!" diye kükredi kendinden beklemeyeceği bir şekilde. "Bütün planımı mahvettiniz. Ben zaten komiserimden bu adamları yakalamak için emir almıştım. Ne diye böyle gereksiz bir şey yaptınız!" Sesini fazla yükseltmeden oldukça kendinden emin bir şekilde konuşmaya çalıştı. Yalan söylüyor sayılmazdı sonuçta. "Ben burada bir soruşturmadaydım. Bu adamların öldürülmesine ya da tutuklanmasına ilişkin bir emir bana gelmedi. Lütfen bu emri kimden hangi sebeple aldığınızı bana açıklar mısınız? Bu beyefendiyi de daha fazla ürkütmeyin lütfen." dedikten sonra sanki kendisini saran bu iki elden kurtulmaya çalışıyormuş gibi yapacaktı ama çaktırmadan yazarın ellerini boğazına daha sıkı bastıracaktı. Şu anda tek umutları bu blöfü yemeye devam etmeleriydi. Livei bir şeyden emindi ki Dhæcho kendisini serbest bırakacak olursa öldürülecekti.

GÖZLERİNE BİRAZ DAHA DİKKAT ETSEYDİN PLANLARIMI DEĞİŞTİRMEK ZORUNDA KALMAZDIM

01010100 01001000 01010010 01001111 01001110 01000101
01010100 01001000 01010010 01001111 01001110 01000101
01010100 01001000 01010010 01001111 01001110 01000101

.

.

.

01100110 01101001 01110010 01110011 01110100 01110011 01110100 01100101 01110000 01110011 01101111 01110101 01110100 01101000 01100101 01100001 01110011 01110100

Ups, bunları görmemeniz gerekiyordu! Lütfen bekleyin.

Bize güvendiğiniz için teşekkür eder, iyi günler dileriz. Devam edin.

:   )

Genç kız polislerin kendi aralarındaki konuşmalarını duyabiliyordu. Tam olarak amaçladığı şekilde ilerliyordu her şey. Polislerin aklı karışmıştı. Kendi aralarında tartışıyorlardı ve bu esnada kendisi ile Dhæcho'ya zaman kazandırıyorlardı. Hızlıca düşünüp bir çıkış yolu bulabilirdi. Kendisini kurtaramasa bile yazarı kurtarmanın bir yolu olmalıydı. Polisler kendisinin acemi olduğunu anlamışlardı ancak onu öldürüp öldürmeme konusunda fikir birliğine varamamışlardı. Aralarına bir fitne tohumu atacak olursa, vicdanlarına ulaşacak olursa iki tanesini kendi tarafına çekebilirdi. Böylece kendi aralarında kavga etmeye girişirlerdi ve genç kız, yazarı ortamdan uzaklaştırabilirdi. Gözleri istemsizce duvardaki kurşuna takıldı. Kurşun... Kurşun... Sahi, kurşun elementi kullanıcısı olan kişi neredeydi? Camı kim kırmıştı? Keskin nişancı? Bu beş polisten birisi olmadığı kesindi. Bir şeyler doğru değildi. Hayır, kesinlikle bir yanlışlık vardı. Kuralları bozan bir şey... Kurşun... Polisler... Polisler değil... Kurşunu kim attı... Duvardaki kurşun... Dyoch'un cansız bedeni... Dyoch'un beynini delip geçen kurşun... Taze cesetten sızmaya devam eden sıcak kan...


Kurşun.

Polisler coplarını yerden alırken Dyoch yavaş yavaş kendisine gelmeye başlamıştı. Livei yüreğinden bir sis perdesi kalkmış gibi rahatladı ve derin bir iç çekti. Neyse ki Dyoch iyiydi, hayattaydı. Livei bir an için onu kaybettiklerini zannetmişti ve gerçekten çok üzülmüştü. Dhæcho'nun gözlerine bakabilecek olsaydı şu an ona kesinlikle içten bir şekilde göz kırpardı. İçten göz kırpmak nasıl oluyorsa artık. Sersemleyen Dyoch ayağa kalkmaya çalışırken polislerden birisinin eliyle mor bir alev oluşturduğunu fark etti. Demek kendisi gibi o da bir sezyum kullanıcısıydı. Sezyum elementinin böyle bir stili olduğunu biliyordu genç kız ancak kendisi bu stile sahip değildi. Yine de bu bilgiyi aklına kazıdı. Sahi, az önce Livei neyi düşünüyordu? Sezyum değildi. Başka bir elementin kullanıcısı vardı, değil mi? O elementi kullanan kişinin nerede olduğunu merak etmişti. Hatta camı kırıp duvara saplanmıştı elementi. Genç kız duvarda oluşan boşluğa gözlerini dikti. Hiçbir şey yoktu. Ama... Olması gerekiyordu? Hatta Dyoch'u öldüren- Dyoch ölmemişti ki! Genç kız başının ağrıdığını hissediyordu.

Dyoch nedense kendisine geldiğinde ilk olarak kafasını kontrol etmişti. Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Dyoch'un kafasına mı vurmuşlardı? Yerdeki kan izlerini görebiliyordu genç kız. Bunlar kimin kanıydı? Zihninde cevaplayamadığı çok fazla soru işareti vardı. Sanki az önce yaşanmış olan çok önemli bir sahne avuçlarının içinden kayıp gitmişti ve onun hatırasını geri çağıramıyordu Livei. Dyoch madem herhangi bir darbe almamıştı, o halde neden yerde baygın bir halde yatıyordu? Belki de genç kız fark etmeden polislerden birisi ona copla vurmuştu. Genç kız kadar dikkatli bir polis memurunun gözünden böyle bir sahnenin kaçması inanılmaz absürt geliyordu. Bu mümkün değildi. Deminden beri bu durumdan nasıl kaçacağını hesaplayan onun gibi birisi Dyoch'un dayak yediği bir sahneyi gözden kaybedemezdi. Dyoch'un önünde oturup çay içtiği cam kırılmıştı. Cam nasıl kırılmıştı? Polisler kapıdan içeriye dalmışlardı. Camı ancak dışarıdaki birisi kırabilirdi. Tek bir kelimeye ihtiyacı vardı genç kızın ancak bu kelime bir türlü dilinin ucuna gelmiyordu. Her şey gittikçe anlamsız bir hale geliyordu.

Livei zihninde kartopu gibi büyüyen sorularla cebelleşirken Dyoch kendisini kırık camdan aşağıya doğru fırlatmıştı. Dhæcho da genç kızı cam hizasına kadar çektikten sonra Dyoch'un peşinden atlamıştı. O ikisine sorması gereken şeyler vardı. Az evvelki sahneyi onlar nasıl hatırlıyordu? Bunu öğrenmek zorundaydı. Ayrıca Deinzei katliamına dair de duyması gerekenlerin sonu gelmemişti. Buradaki polislerle daha fazla zaman kaybedemezdi. Polislere dönüp tehditkar ve kendinden emin bir ses tonuyla konuştu. "Bu işi bana bırakın." Ardından sağ tarafta yazarın ona verdiği iki kitabı da kucaklayarak ikiliyi takip etmek üzere camdan atladı. Onları da kitapları da kaybetmeye niyeti yoktu. Olaylar bu noktaya geldikten sonra başına ne geldiğinin bir önemi yoktu. Tüm vücudunda salgılanan adrenalin hormonunun verdiği hazzı dibine kadar yaşamaya kararlıydı.

Camdan atlayıp çimene bastığı anda bacaklarına giren sızıyı hissetti Livei. Epey yüksekten atlamış olmalıydı. Kaçıncı kattan atladığına dikkat bile etmemişti. Gözü Vodhis ikilisinden başkasını görmüyordu. Ona selam verip geçmesine izin veren bir acemi polis memuru ile karşılaşmıştı. Etrafındaki herkesi düşman gibi gördüğü için başıyla belli belirsiz bir selam verip yüzünü gizleyerek hızla uzaklaşmıştı genç kız. Kucağındaki kitapları üzerindeki kıyafetinin içine yerleştirmişti koşarken. Şortunun içine sıkıştırmıştı. Böylece elleri serbest bir şekilde koşabilecekti. Koşmakta olan Dyoch'u fark ettikten sonra derhal onun peşine düşmüştü. O kadar hızlı soluk alıp veriyordu ki etrafındaki sesler ve görüntüler bulanıklaşmaya başlamıştı. Kalbinde hızla pompalanan kanın, kaslarına yayılışını hissediyordu adeta. Uzun kızıl saçları o koştukça rüzgarla dalgalanıyordu. O kadar terlemişti ki ensesindeki bebek tüyleri sırılsıklam olmuştu. Etraftaki polis arabalarını fark etmişti Livei. Siren seslerini duyabiliyordu. Bulunacaklar mıydı? Kaçabilecekler miydi? Kaçacaklarsa nereye gideceklerdi? Livei artık bir suçlu muydu? Suçu neydi? Vodhislerin suçu neydi? Artık hiçbir şeyden emin olamıyordu. Zihni bulanıklaşmaya başlıyordu. Dyoch'un yanında koşan minik bir kız çocuğu olduğunu fark etti. Koşarken arkasına bakıp gülümseyip genç kıza dil çıkarıyordu. Kimdi bu kız? Ona çok tanıdık geliyordu. "Hwulwo?" Dudaklarından fısıltı gibi dökülen bu kelimeden sonra dengesini kaybedip tekledi genç kız. Dyoch bunu fark ettikten sonra hemen koluna girip destek olmuş ve genç kız ona teşekkür edemeden koşmaya devam etmişti. Gözlerini tekrar küçük kızın olduğu yere çevirdiğinde onun çoktan kaybolup gittiğini fark etti. Hwulwo'nun ona yeniden kendisini göstermesi hayra alamet değildi. Livei ciğerlerine derin derin soluk çekmeye devam etti.

Ne anlama geldiğini bilmediği birtakım kelimeler işitiyordu genç kızın kulakları. Muhtemelen Dyoch ile Dhæcho kendi aralarında Deinzce bir şeyler konuşuyorlardı. Ne söylüyor olduklarını sormak istedi ancak ne kadar istese de nefesi çıkmıyordu. Kendini daha önce hiç bu kadar tuhaf hissetmemişti. Varlığını bile bilmediği, tanımlayamayacağı bir duygunun kollarına düşmüştü. Konuşmaları bittikten sonra ikili aniden yollarını değiştirmişti. Genç kız da onları takip etmeye devam ediyordu. Acaba iyi mi yapıyordu? Çok dikkat çekiyor olduklarını hissediyordu. Az evvelki polisler onun söylediği minik yalanı yutmayacak kadar tecrübeliydiler. Peşlerine düşeceklerdi. Nereye kaçacaklardı? Dusha'ya mı? Ara sokakların arasından bir ana sokağa geçiş yaptıklarında Vodhis ikilisi yavaşlamaya başlamıştı. Dyoch onları alacak bir aile dostları olduğunu söylemişti. Demek bir Vodhis mensubu ile daha tanışacaktı? Ülkede bu kadar Vodhis aile üyesi olması güzel bir şeydi elbet. Hepsi bu şekilde kaçak göçek mi yaşıyorlardı? Bahsedilen arabanın gelmesi ile çabucak yerlerini almışlardı. Livei nereye gidiyor olduklarını ve ne yapacaklarını, polislerin neden bu insanların peşinde olduğunu sormak istedi ancak kendinde yeterli gücü bulamıyordu. Sorsa bile alacağı cevap onu tatmin etmeyecekti.

Araba yolda ilerlerken Dyoch bir şeylerden şüphelenmeye başlamıştı. Yanlış yoldan gidiyorlardı. Genç kız arabanın dikiz aynasından sürücünün Dyoch'unkine çok benzeyen yüzünü inceledi. Bu sıkılmış ifadeyi nerede görse tanırdı. Sonuçta o sert eğitimlerden geçmiş bir polis memuruydu. Sürücü kesinlikle bir şeyler saklıyordu. Derken genç kız nereye doğru ilerlediklerini anlamıştı. İlk vakasında görev aldığı, bir patlamanın ve cinayetin yaşandığı, az daha hayatını kaybedecek olduğu mekan... Kraliyet şatosu. Sürücü özür dilemişti. Adi! Alçak! Dönek! Ailesinin üyelerini nasıl satardı! Böyle bir şeyi nasıl yapabilirdi! Livei öfkeyle dişlerini gıcırdattı. Yapabileceği hiçbir şey yoktu. Dyoch ile Dhæcho da paniklemeye başlamışlardı. Genç kız bir elini Dyoch'un omzuna koyarak hafifçe pat patladı. Bir şekilde onların tarafında olduğunu ve korkmamaları gerektiğini ikiliye hissettirmek istiyordu. Halbuki kendisine dokunsalar ağlayacak kıvamdaydı.

Polislerden birisi sürücüyü tutup götürmüştü. Bir polis arabayı park etmişti. Geriye kalan üçlüyü ise ikişer polis kavrayıp götürmüştü. Genç kız hüsran, utanç ve öfke karışımı duygulanımlar içerisindeydi. Haksızlığa uğradığını düşünüyordu. Yanlış bir şey yapmamışlardı. Kralın karşısına bu şekilde çıkmak en son istediği şeydi. Kral Deith Ozæf onu görüp şaşkınlığını dile getirdiğinde utançtan başını eğdi. Onun gözlerine bakacak cesareti yoktu. Kralın sesindeki acıma barındırmayan sert tondan gözlerindeki ifadeyi tahmin edebiliyordu. Ondan her şeyi anlatmasını istediğinde derin bir nefes aldı Livei. Kralın karşısındaydı. O beceriksiz yalanları artık bir işe yaramayacaktı. Kötü bir şey yaptıklarını düşünmüyordu bu yüzden her şeyi olduğu gibi anlatacaktı. Ağlamaklı bir ses tonuyla söze başladı. "Kralım... Her şeyi olduğu gibi anlatacağım. Lütfen sözlerime inanın." Boğazını hafifçe temizledikten sonra yüzünü iyice aşağı eğerek konuşmasını daha sakin bir ses tonuyla sürdürmeye çalıştı. "Kütüphaneye kitap okumaya gitmiştim. Arşiv odasında değişik bir kitap buldum. İçinde yazanlar çok ilgimi çekti." Bildiklerini anlatıp anlatmama konusunda tereddüt etti. Deinzei hakkındaki gerçekleri söylerse idam edilir miydi? Bu detayı atlamaya karar verdi. Kral soracak olursa cevap verecekti. "Ülkemizin tarihi hakkında ilginç bir kitaptı. Anlatımı da hoşuma gitti. Eski şeyleri okumayı severim de..." Boğazını yeniden temizledi. "Ancak kitabın ikinci bölümünden sonrası mürekkep lekesi ile doluydu ve okuyamadım. O esnada bu siyah saçlı beyefendi ile tanıştım." Dyoch'un ismini verip vermeme konusunda tereddüt etti. Söylememeye karar verdi. "Kendisi çok kibar birisiydi. İstersem beni yazarla tanıştırabileceğini söyledi. Ben de hem kitabın devamını öğrenmeyi çok istemiştim hem de hayatımda ilk kez bir yazarla tanışacaktım. Bu yüzden kabul ettim. Eski bir tavernaya gittik. Yazar bey ile tanıştık. Tam muhabbet ediyorduk ki komiser rütbesinde bir polis memuru gelip yazara küfür etti. Sonra orada ufak bir arbede çıktı ve kaçmaya başladılar. Ben de onları takip ettim." Bir süre soluklanmak için duraksadı. O kadar heyecanlıydı ki kelimeleri arasında nefes almayı unutuyor ve çok hızlı konuşuyordu. Devamını nasıl anlatacağından emin değildi. "Sonra yazarın evine gittik. Çay içiyorduk. Bana kitabının kirlenmemiş bir kopyasını verecekti. Sonra mekanı polisler bastı ve... Kaçtık. Hepsi bu. Yanlış veya kötü bir şey yaptığımızı düşünmüyorum. Herhangi bir suç işlemedik. Bu beyefendilerin de bir suç işlediklerini düşünmüyorum. Onlarla bugün tanıştım ve gördüklerimin hepsi budur. Bir yanlış anlaşılma olmalı. Bizi birisi ile karıştırmış olmalılar Kralım. Ben... İşlediğimiz bir suç varsa tüm sorumluluğu üstlenmeye hazırım. Lütfen bu beyefendileri değil beni cezalandırın. Onlar yanlış bir şey yapmadılar. Komiserime onları yakalayacağımı söyleyip yakalamayan bendim. Özür dilerim. Her türlü cezalandırmaya hazırım."

Tüm bedeninin korkudan ve öfkeden titremeye başladığını hissetti. Kontrol edemiyordu. Midesi bulanıyordu. Hem kusacak hem de kusmayacak gibiydi. Birkaç detayı atlamıştı ancak anlattığı hikaye baştan sona doğruydu. Kralın yüzüne hala bakamıyordu. Bacakları o kadar titriyordu ki ayakta daha fazla durabilecek gibi değildi. Tüm ağırlığını onu tutan polislere vererek çöktü ve kendini bıraktı. Derin derin nefes almaya çalışarak kendisini sakinleştirmeye çalıştı. Gözünün önüne annesinin ve babasının yüz ifadesi geldi. Gözünden süzülen bir damla yaşı tutamadı. Hayatının en kötü gününü geçiriyordu. Artık kral tarafından mimlenmişti. Ömür boyu ızdırap ve ceza çekecekti. Ama bir suçu yoktu!

Genç kız omzunda hissettiği nazik bir dokunuş ile yerinden sıçradı. Bütün düşünceleri bir anlığına bir sis bulutu gibi dağılmıştı. Kralın ses tonundaki şefkat ona güven vermişti. Hala titriyor ve nefes almakta zorluk çekiyordu ancak başını biraz olsun kaldırıp krala çevirecek cesareti kazanmıştı. Kral Deith, Dhæcho'ya doğru yürürken Dyoch'un onun yüzüne tükürdüğünü fark etti. Livei gözlerini Dyoch'a dikerek başını yapmaması gerektiğini belirtircesine iki yana salladı ancak Dyoch ona bakmıyordu bile. Krala karşı bunu nasıl yapabilirdi! Bu cesaret... Hayır, tüm bu öfke nereden geliyordu? Kral hiçbir yorum yapmadan yüzünü peçeteyle silmişti. Dyoch karşısındaki Kral Deith Ozæf olduğu için çok şanslıydı. Başka birisi onun şimdiye kafasını uçururdu. Kral tam Dhæcho ile konuşurken Dyoch yine kendisini tutamamış ve Deinzece bir şeyler söylemeye başlamıştı. Livei bu dili bilmese de sesinin tonundan söylediklerinin sevgi sözcükleri olmadığını anlayabiliyordu. Kralın Dyoch'un üzerine atladığını gördüğünde Dyoch'un ölümünü ikinci kez izleyecek cesareti olmadığına kanaat getirip bakışlarını yeniden yere doğrulttu genç kız. Bir saniye... İkinci kere mi? Neyi ikinci kere? Az evvel ne düşünüyordu?

Tüm yaşananlara rağmen gayet soğukkanlı görünen ve Dyoch'un tavırlarını fazla önemsemiyormuş gibi duran Dhæcho konuşmaya başlamıştı. Belki de Dyoch'un böyle olmasına fazlasıyla alışkındı. Genç kız kendisini ait olmadığı bir evrene girmiş gibi hissediyordu. Her şey kendisine çok yabancıydı. Onların atalarının acılarını paylaşmıyordu. Niye onlarla birlikteydi? Bir şekilde bu insanlarla yollarının kesişmesi kaderin bir oyunu muydu yoksa? Yazar oldukça akıcı bir şekilde kendini ifade ettikten sonra kralın söyleyeceklerini duymaya henüz hazır değildi Livei, ancak bunu bilmiyordu.

"Yani yer altından örgütlenmeniz ve toplam 57 Gedhilfe vatandaşını öldürmeniz tamamen sesinizin duyulmamasından kaynaklı olan acınız mı?"

Kendini yavaş yavaş toplamaya başlamış olan Livei duyduklarının etkisiyle yeniden afalladı. Şu anda yüz ifadesinin nasıl göründüğünü merak ediyordu. İnsanlara hızlı bir şekilde güvenmemesi gerektiğini biliyordu ancak sabahtan beridir münasebet içerisinde olduğu insanların bir terör örgütü üyesi olmalarını asla beklemiyordu. Sesli bir şekilde yutkundu. Ne hissetmesi gerektiğinden emin değildi. Bu insanların bu suçları işlemesinin altındaki motivasyon neydi? Ataları ve kendileri ne çeşit acılar yaşamışlardı? Kralın sözlerini duydukça feleğini şaşıracak gibi oluyordu genç kız. Pek çok terör suçu işlenmişti, hem de onlara haklar tanınacağı esnada! Belki de baloda yaşanan patlama da onların eseriydi. Livei gözlerini Dhæcho'ya çevirdi. Gözlerinde hiçbir duygu emaresi yoktu. Suçlamalar karşısında söyleyecek bir şeyi yok gibiydi. Livei duymak istiyordu. Bunları neden yapmışlardı? Yüzyıllar boyu yok sayıldıkları için mi? Yüzyıllar boyu kendi ülkelerine yabancılaştırıldıkları için mi? Deinzei katliamının hikayesini dinleyememişti. Soyları tamamen yok edilmenin eşiğine geldiği için mi? Ülkeyi kurmalarına rağmen artık varlıkları bilinmediği için mi? Var olduklarını kanıtlamak için yazdıkları masum kitaplar yasaklandığı ve bu yüzden hapislere atıldıkları için mi? Bu öfke, bu kin... Tüm bunların bir sebebi olmalıydı. Dhæcho da Dyoch da mantıksız insanlara benzemiyorlardı. Kesinlikle bir sebebi olmalıydı. Livei bunu öğrenmek istiyordu. Kendini bu işe bulaştırmalı mıydı? Emin değildi ama artık bu kadar içlerine girmişti, öğrenmek zorundaydı.

Kralın sözlerini bitirmesi ile birlikte ikili polisler tarafından götürülürken genç kız eline dokunan bir yabancı eli hissetti. Dyoch, genç kızın avuçları arasına bir kağıt sıkıştırmıştı. Livei krala yakalanma korkusu ile tereddüt etse bile avuçlarını sıkı sıkı kapattı. Dyoch'un gözlerine son bir kez bakmak istemişti ancak artık her şey için çok geçti. Alnından soğuk soğuk terler boşaldığını hissediyordu. İkisine ne olacaktı? İdam mı? Onları bir daha görecek miydi? Sormak istediği çok şey vardı. Öğrenmek istedikleri vardı. Elindeki kitapları istemsizce sıktı. Kralın kendisine seslenmesi ile irkildi. Deith Ozæf, kitapları başkaları ile paylaşmaması şartıyla tutabileceğini söylemişti. Krala sormak istediği çok şey vardı. Bu hislerle buradan ayrılmak istemiyordu. Kralın ona bakmadığı bir an avucuna sıkıştırılan kağıtta yazanları okudu. Kağıdı yeniden buruşturdu ve avucunu sımsıkı kapattı. "Kralım... Deinzei olayları doğru yani..." Söze nereden başlayacağından emin değildi. "Şey... Merak ettiğim bir şey var..." Boğazını temizledi. "Deinzei olayının neden saklandığını merak ediyorum. Bu kitapların neden yasaklandığını ve neden bu kitaplar yüzünden hapse girdiklerini de... Açıkçası terör olaylarından haberim yoktu. Ancak bu terör olaylarının başlaması yüzyıllardan gelen bir yok sayılmanın öfkesi olabilir mi? Yani onları kabul edip halka açıklarsanız dinme ihtimali var mı? Ölen insanlar olduğu için sizin de onlara öfke duymanız çok normal elbette ama bu şekilde körüklersek onların öfkesini daha da arttırmış olmayacak mıyız?" Gözlerini elindeki kitaplara çevirdi. "Çok şey sordum ama... Baloda yaşanan olay da onların işi miydi? Bunu da merak ediyorum. Ve bir de... O ikisine ne ceza vereceksiniz?" Sıkılgan bir ifadeyle sormuştu tüm bunları. Kralın ne tepki vereceğini kestiremiyordu.