Genç delikanlı yaşadıklarının oluşturduğu boşluğun içerisinde kendine bir neden arıyordu. Her neden aramaya devam ettikçe karşısına başka bir gerçeklik çıkıyordu. Bu gerçeklikler kimin için, kimler için ne kadar anlam ifade ettiği tartışıldığı zaman ise kendisi sadece dinlemek ile yetinebiliyordu. Birilerini anlamaya çalışmak onlar ile aynı acıları paylaşmadan pek mümkün değildi Dufo için. Zaten kimsenin de onu anlamasını beklemiyordu. Bugüne kadar herkes onu küçümsemiş, aşağılamış ve yok saymış olduğu için şu an bulunduğu noktada karşılaştığı insanların söyledikleri ona fazla garip geliyordu. Ancak bu garipliği içten içe özümsemeye başlıyordu. Bunu yapmaktan başka çaresi de yok gibiydi. Hayatını değiştirmek için çıktığı yolda sadece hayatın onu değiştirdiği, değiştirmeye çalıştığı anlardan birine denk gelmişti yine. Kaderin kendisinden kaçılamadığını ve bir şekilde onun merkezine çekildiğini her defasında bedel ödeyerek, öğüt dinleyerek veya değersizliği yüzüne vurularak ona öğretiyorlardı. Peki ya genç adamın artık bir şeyleri öğrenmeye tahammülü var mıydı?

Kendi iç muhakemesi her daim onu yiyip bitirirken genç adamın bulunduğu bir noktada ansızın düşüncelerinin içinden çıka gelen bir adam beliriyordu. İlk başta onun gerçek mi yoksa bir hayal ürünü mü olduğunu ayırt edemediğinde sadece söylediklerine odaklanmaya çalıştı. Buraya kadar gelirken yaşadıklarını sadece bir kağıda yazmaya çalıştığı vakit kendisinin bile inanamayacağı şeyler ile karşılaşacağını düşündüğü içni Dufo, şu an sadece seyirci olarak yaşamayı tercih etmeyi kabul gördü. Olanlara müdahale edebilecek kadar yetkili ve güçlü değildi. Hiçbir zaman da böyle olmamıştı ve olacağına da umudu yoktu. Sadece bunun için mücadele etmeye çalışıyordu ama her mücadelenin kilit noktasında mutlak bir güç tarafından hezimete uğruyordu. Bu hezimetlerin bir sonu var mıydı?

"Her şeyin bir sonu vardır, sonun bile!"

Adamın konuşmasını tepkisiz dinlediği vakit içerisinden aldığı öğütler ile fikirleri hep çelişiyordu. Kaderini şekillendirme gücü?! Onun yaşadıklarına göre hiç kimse kaderin kendisine karşı güce sahip değildir. Her zaman bireyler çevrelerinde yaşanan olaylara karşı dezavantajlıdır ve topluluklar, çoğunluklar tarafından sömürülmeye mahkumdur. Dufo'nun bitmek bilmeyen kederi de kaderinin ona oynamış olduğu bu acı gerçeğin yansımasıdır. Her bir yansımasında bundan kaçamayacağının farkında olan genç adamın içerisinde bugüne kadar birikmiş, iç dünyasında karşılaştığı her şeyi sömüren öfkesi daha da hiddetleniyordu. En nihayetinde kendisi zamanın birinde bu içindeki hisler tarafından yutulmuştu. Gerçek olduğuna inanmayacağı derece hissettiği acı ve karanlığı artık sadece kendisi değil, dışarıda bulunan, o ve onun isteklerine karşı olan her şeye tattırmayı arzuluyordu.

Adamın konuşmasına sadece şahitlik ederken omzunda hissettiği el ile birlikte gerçekliğe geri dönmüştü. Neden ona adamın söylediği iyi şeyler bile etkileyici gelmiyordu? Neden buna inanamıyor, devam etmek için gerekli olan motivasyonu kendinde bulamıyordu? Yaşadıklarının yükünün ardında ezilen gencecik bir çocuğun sahip olduğu farklılıklara rağmen hala inanmaya gücü olmaması, kimin suçu olmalıydı? Bu yaşamın içerisinde barındırdığı felaket tek bir kişiye yansıtılmamalıydı. Yaşayan her şey bundan nasibini almalıydı.

Uzun düşüncelerin ardından günü sonlanıyordu delikanlının. Yatağına yattığı vakit içerisinde ev sahipliği yaptığı anlam savaşına dur diyebilmek için derin bir nefes alıp veriyordu ki, tüm duygular akıp gitsin diye. Kafasının içerisinde duyduğu sesler, derin nefesini üflemesiyle verdiği kulak basıncı sayesiyle bir süreliğine susuyordu. Kendini kendine sağır hale getiriyordu ki biraz daha yaşananlara sabır gösterebilsin. Bilsin ki vakti geldiğinde kime ne gerekiyorsa yapabilecek dirayeti kendinde bulabilsin. Belki de yaşamın kendisine olan nefretini öyle bir aktarmalıydı ki bu biçimsiz ve bencil aydınlığa elini uzattığında onu yakalayabilsin.

Sabah iğrenç bir ses ile gözlerini yaşama açıyordu delikanlı. Uzun süredir ruhunu sımsıkı saran ve adeta onu boğan düşüncelerinden arınabildiği bir gece olmuştu onun için. Uyanma şekli daha düzgün olabilseydi belki de bugün yeni bir hayat olabilirdi onun için ama bazı şeyler asla değişmeyecek gibiydi. Tıpkı kaderin değişmeyeceği gibi. Ne dilersen dile, ne istersen iste yine seni gelip bulacak olan bu gücün eziciliği altında yıkılmış ve kalmış olan genç delikanlı, yapmak zorunda olduğu şeyleri yapmak için tekrardan ayağa kalkmalıydı.

Kahvaltı etmek için ortak alana doğru ilerlerken buraya ilk geldiği zaman yaşadığı o iğrenç anlar aklına geliyordu. Burada ona ne yaptıklarını bile bilmiyordu ki ne yapacağına karar veremiyordu bu sebepten. Bilinmeyenden korkmak onun kaderinin bir parçası olmuştu. Her zaman bilinmeyen onun bir adım önündeydi ve onu ele geçirmek için delikanlı hep güçsüz, çaresiz ve yetersizdi. Etrafındaki kalabalığa baktığı zaman çok da yalnız olmadığını görebiliyordu ki bu onu daha da kötü hissettiriyordu. Demek ki yaşamın bir kısmında kazananlar ve kaybedenler her daim olacak ve kaybedenlerin sadece onlara verilenler ile yaşamaya hakkı olacaktı. Bunu değiştirmek için ne yapabilirdi ki? Değiştirmeye çalıştıkça daha kötü cezalandırıldığının ve tekrar aynı yere dönüp dolaştığının da farkındaydı genç adam. Bu da onun içerisinde barındırdığı o korkunç hiçliği ve karanlığı daha da besliyordu. Duyduğu sesleri ve kontrol edemediği arzularını daha da körüklüyordu.

Geçen gece sahip olduğu düşünceler ile mücadele ederken onun bu yaşananları tekrar tekrar düşünmesine sebep olan kişiyi gözlüyordu. Bir başkası ile de kendisine aktardığı konuları konuştuğunu görüyordu. Demek ki bu konuda da yalnız değildi. Kaybedenlerin arasında sınıflandırılmış bile değildi. Seçilmiş ve seçilmişlerin en aşağılığı olarak adlandırılan kaybedenlerin içerisinde sıradan birisiydi. Bunun farkına vardığında adamın parlayan gözlerine şahit oluyordu. Parlayan gözlerin içerisinde karanlığı görebilmeyi istiyordu genç adam. Herkesin ışık vaad ettiği gelecekte sadece kendisi gölgelerde kalıp yaşamak istiyordu. Kimsenin kandırmasına, gerçekleri söylemesine veya onu cesaretlendirmesine ihtiyaç duymadığı bir geleceğe doğru yol almak istiyordu ancak bu duvarlar içerisinde bu pek mümkün değildi.

Gecenin eşliğinde herkesi bir odaya topluyordu ve delikanlı da oraya eşlik etmek zorundaydı. Eşlik ettiği odaya baktığı zaman normalin dışında bir amaç için kullanıldığının farkındaydı ve bu onu çok rahatsız ediyordu. Kahraman maskesi takmış kişilerin kötülüğün gölgesi altında hareket etmesi ne kadar doğruydu buna karar verebilecek yeterliliğe sahip değildi, henüz. Sahne olarak gösterilen alanda bir görüntü oynamaya başlıyordu ki herkes ve genç adam onu izlemeye başlıyordu. Orada ki eğitmen de konuşmaya başlayınca Dufo dikkatini oraya veriyordu. Kısa bir süre izledikten sonra yaşananların çok fazla "tehlike" içerdiğini anlayabiliyordu çünkü iyi niyetle yapılmış, iyi niyet aşılamak için yapılan bir uygulama değildi bu.

Gösteri sonra erdiğinde ise fikirleriyle ve yanındaki onun durumunda olan bir çok kişiyle baş başa kalıyordu genç adam. Yaşananların gerçekliği bir kenara dursun hala neden böyle bir ittifaka ihtiyaç duyulduğunu çözememişti. Belki de odaklanması gereken şey nedenlerden çok sonuçlardır. Bunu kafasının bir kenarında tutup hareket etmeliydi ki başına gelenlerin nedensiz ve sebepsiz olduğunun ağırlığı onu güçlendirsin. Her şey sonuçlar ile ilgilidir ve işin sonunda kimin ne olduğu sadece kazananlara ait ayrıcalıktır. Bunun içerisinde bir araç olmaktansa amacını sahiplenmek ve bu uğurda güçlenmek, koz sahibi olmak delikanlının yaşadığı şeylerden sonra tek yapmak istediği şeydi.

Gece odasına gittiği vakit sıkışmış bulunduğu bu noktada artık bir şeyler yapması gerektiğinin farkındaydı. Yaşadığı açlık bunu körükleyen bir noktadaydı ki kendisi yaşamak için nelerden vazgeçmek zorunda olduğunu çok iyi biliyordu. Birilerinin anlattığı şeyleri dinlemek yerine kendi açlığını bastırmak için harekete geçmeliydi. Her zaman karşısına çıkan ve yolun en başında Gedhilfe'de olduğu söylenen gerçeklerin peşinden gitmeliydi. Gedhilfe'yi bu kadar özel ve tehditkar kılan arzu ve isteğin ne olduğunu öğrenmek için buradaki hayatını riske atmaya hazırdı. Bu yüzden kalkıp harekete geçecek ve ona anlatılanları dinlemek yerine kendisi gerçeklere erişmek adına ne gerekiyorsa onu yapacaktı...

Genç Dufo cesaretini toplayıp kendini artık bir yere ait hissetmekten bıkmış bir halde harekete geçmişti. Onun davası kendi ile değildi ama önce kendinden geçmeliydi ki her şeyi, herkesi geçebilsin. Kendinin en büyük zorluğu zayıflığından kaynaklandığını kabul ettiği vakit her şey değişebilirdi. Bu ve bunun gibi sonsuz çeşitte olan sebepler dolayısı ile odasından çıktı ve o an yapması gerektiğine inandığı şeyi yapmak için korkmadan ilerleme kararı aldı. Hissettiği her şeyi umursamak yerine onlara tasma takıp kendisini çektirmeliydi.

Odadan çıktığı anda hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağına dair kendisi ile olan yüzleşmesi de son bulmuştu. Gözlerini kapatıp açtığı gibi ışık ve karanlığın onu tekrar ele geçirdiğini hissediyordu ve bu histen öncesinden daha çok nefret etmeye, bu nefreti de onları yok etmeye harcamak için kaynak olarak kullanıyordu. Bu yüzden adımları açlığın verdiği his ile birlikte daha da hiddetleniyor ve onu daha da hırslı biri haline dönüştürüyordu. Adeta hissettikleri onu sömürüyor ve farklı biri olmaya itiyordu. Tüm sorun delikanlının "böyle" olmasından kaynaklanıyormuş gibi. Hissiyatı bu olduğundan ötürü ne kadar süreceği tahmin edilemeyen duygu tufanı onu değiştiriyordu.

İlerleyişi sürecinde tek başına olduğunu adımlarının yankısından anlayabiliyordu. İçini bir takım duygular sarıyor olsa dahi daha büyük bir duygu birikintisi o hissi de sarmalıyordu. Birden fazla düşüncenin insan üzerindeki etkisinin korkunç bir örneğiydi genç adam. Duyguları ve düşüncelerinin harp içerisinde bulunduğu yaşantısında her anını farklı yaşamak zorunda kalıyordu artık. Bir ışık hüzmesini takip edip aradığı yeri buluyordu sonunda. İstediği şeyleri alırken duyduğu sesten dolayı saklanıyor ve ses geçene kadar bekliyordu. O an sanki bütün her şeyin üzerinde derin bir korku onu sarmıştı ve yolda yaşadığı tüm duygu değişimleri kaybolmuştu.

Kısa bir süre donakaldıktan sonra sessizliğin ona beklediği işareti verdiğinden emindi. İşareti aldıktan sonra topladığı atıştırmalıkları da yanına alarak ilerlemeye başlamıştı odasına doğru. İlerleyiş sürecinde hafif hafif atıştırırken dikkati elden bırakmamak adına temkinli hareket ediyordu. Tekrar bir ses duyduğu sırada bu sefer sesten kaçmak yerine ona doğru gitmeyi istemişti. İlerlediği rota bir oda olduğu için ne olduğunu merak ediyordu. Üstelik, buradan alabileceği bir sürü önemli bilgiyi yemek karşılığında gerçekleştirebilirdi ki bu pek de heba edilecek bir teklif değildi.

Kapının önüne geldiği vakit ağzındaki lokmayı tam çiğnemeden yutuyordu ve içeriye bakıyordu. Gördüğü şey karşısında garipsemişti çünkü gördüğü kişinin nasıl göründüğü, ne yaptığı ve kim olduğu konusunda o kadar bir fikri yoktu ki bu kadar "garip" olan şeylerin bir araya gelmesi onu çok şaşırtmıştı. Adamın detaylarını incelerken genç Dufo fark ediliyordu. Karşısındaki kişi güzelce onu selamladıktan sonra kendini tanıtıyordu.

Sahi genç delikanlı ne yapıyordu? Ne yapmalıydı? Birinden böyle bir soru duyacağını hiç düşünmediği için o anlık şaşkınlık ile gerçeği söylemenin bir sakıncası olmadığını var saydı ve konuşmaya başladı:

"Ben Dufo, çok memnun oldum. Geceyi dolaşırken açıkçası çok canım sıkıldı ve yiyecek bir şeyler buldum. İster misin?" diyip karşısındaki adama uzatmıştı. Bu sırada ise başka bir şeyi ısırıyordu ve olabilecek herhangi bir şeye hazırlıklı olmalıydı. Bunu yaparken duvardaki olan "şeylere" dikkat etmeye başladı ve gördüğü şeylerin basit imgeler değil, bir hikaye olduğunu ya da bir şeyler anlattığını tahmin edebiliyordu. Dufo işlemeler ile meşgulken yeni tanıştığı Elio ona bir şeyler söylemeye başlamıştı.

Söylediği şeyleri duyduktan sonra ilk başta ısırdığı yemeği ikinci defa ısıracakken bir an duraksadı ve adama yemeğini yemeye devam ederken şunu söylemeye başladı:

"Sana yemek veren birine böyle sorular mı sorarsın? O zaman şöyle yapalım; sen bana bu duvarlarda ne yaptığını anlat ben de sana söylediğini tanıyıp tanımadığımı anlatayım. Büyük ihtimal ile ikimizin de aklındaki cevap aynı ama benim karnım cidden aç ve duvardakileri çok merak ediyorum." diyordu ağzı dolu şekilde konuşurken gülümsemeyi ihtimal etmeyecek şekilde. Genç Dufo bu ortamda karşılaşmaması gereken belki de en son kişi ile karşılaşmıştı ve işleri gizemli hale getirmektense oyuna dönüştürüp, karşısındakinin ne olduğunu anlamaya meraklıydı. Kaybedecek hiçbir şeyi yoktu ve karşısındaki kişinin cesaretini takdir ettiğinden ötürü ona bu ayrıcalığı tanıyacaktı. Bir elinde tuttuğu yemeği adamın elinde tuttuğu şeye karşı kullanması gerekir miydi? Bunu ancak o ve onun kölesi bilebilirdi!

Kaderine karşı gelmek için verilmiş mücadelenin her defasında yenilgisine uğramak genç adamın kaderi olmuştu. Ait olmadığı, kendine ait olmayan düşünceler ile boğuştuğu, istemediği ve bilmediği üçüncül kişiler hatta topluluklar tarafından kullanılmaya devam ediyordu hayatı. Öyle bir noktadaydı ki kendisi için yapmak istediği her şeyin bedelini oldukça ağır ödüyordu. Bedel ödemediği yerlerde ise öyle şeyler ile karşılaşıyordu ki bir insanın aklının alamayacağı boyutta, genç yaşamın anlamlandıramayacağı derinlikte bir doluluğun içerisinde sıkışmış bir boşluktu. Gürültünün içerisindeki en derin sessizliğin kendisi olan genç delikanlı, çığlığı ile her şeyi yerle bir edene kadar durmadan devam etmesi gerektiğinin kanaatine çoktan varmıştı.

Bu yüzden Elio ile karşılaşması kaderin ona sunduğu bir fırsat gibi düşünülebilirdi. Yaşadığı süreç boyunca insanlardan bir şeyler alabilmek için canını verecek noktaya gelmiş olan kişinin tekrar yaşama tutunma dirayeti takdire şayan olmalıydı. Üstelik bahsettiğimiz şey genç bir delikanlıdan ziyade bizim karanlıkların en derinine hapsolmuş, çığlıklarının asla erişemediği kadar sessizliğe gömülmüş ve felaketin tam içerisinde kalmış birisiydi. Öyle ki felaketin ve karanlığın kendisi bile genç delikanlının karşısına çıkıp onu dehşetiyle cezalandırmıştı!

Dufo duvarda gördüğü garip işlemeleri ister istemez sormuştu. Burasının ne olduğuna dair hiçbir fikri olmadığı gibi burada var olan kişilerin de ne olduğuna dair hiçbir fikri yoktu. Karşısına bir tesadüf ile çıkan ilk kişi herkesten duyamayacağın, sadece genç adamın tecrübe ettiği ve tam olarak bilmediği şeyleri telaffuz edebilecek bilgileri dile getirmişti. Pek istemeyerek de olsa ondan bir şeyler öğrenmeliydi ki artık eline bir koz geçmesi onu daha da güçlü yapabilirdi. Bu zamana kadar yaşadığı her şey güçsüz olduğu için kaynaklanıyordu. İlk önce bedenini değiştirdiler, zihnini değiştirdiler ve şimdi onun bir şeyleri değiştirmesi için önünde bir fırsat vardı.

Elio önünde duran sembolleri anlatmaya başladığı sırada genç delikanlı olabildiğince dikkatli dinlemeye çalışıyordu. Dünya adlı gezegenin içerisinde bulunan bir enerji türünden bahsediyordu ki bu enerji türünün etkisi ve olabilecek etkilerini de anlatıyordu. Duvarın üzerindeki her bir işleme enerji, bağlantılar ve bu bağlantıların etkilerinden geçiyordu. İşlemelerin tam olarak ne işe yaradığını anlatırken genç delikanlı içten içe hayal dünyasında bunu resmetmeye çalışıyordu.

Kendi dünyası içerisinde enerjinin ve kendi enerjisinin vücudunun etrafında birleştiğini hayal ederken genç delikanlının tüm odağı bir isim ile bozuluyordu. Elio'nun zikrettiği kişinin ismi, o kişi tarafından anılmaması ve bahsedilmemesi gerektiğine dair defalarca ikaz edilmişken kendisinin bu kadar rahatlıkla söylemesi onu rahatsız ediyordu. İkileme düşen genç adam düşünceleri içerisinde kaybolmamaya çalışırken Elio tekrar lafa giriyordu. Bu sırada delikanlı onu dinlemeye devam ediyor ve detayları öğreniyordu. O kişinin ne kadar önemli olduğunu dile getirince de kendisinin o kişi ile olan bağlantısını gözden geçiriyordu kısa bir süreliğine.

İşlemenin bir noktasında, kişinin kaderinden bahsediyordu Elio. Kader kısmından bahsettiği andan itibaren Dufo'nun gözü başka bir noktaya kaymıyordu. Anlatılanların içerisinde kişinin kaderinin yer alması, önemli bir noktada olması onu gerçekten şaşırtıyordu. Elio'nun anlattıklarına şahit oldukça kendi ve geleceği ile ilgili düşüncelerinde ciddi değişiklikler yaşıyordu genç adam. En azından şu anda kadere karşı yapabileceği bir şeylere sahip olduğunu düşünmeye başlıyordu ki bu en başından beri hiçbir zaman öğrenemediği bir ayrıcalıktı.

Elio'nun söyledikleri bittiği sırada o kişi ile ilgili düşüncelerini ve genç adamın yaşayabileceği şeyleri dile getirmesi onu oldukça düşünceli bir hale itiyordu. Zaten bunları söyledikten sonra da kendisi yatıyordu. Dufo şu an olduğu yerin çok önemli bir konum olduğunun farkındaydı. Duvardaki işlemeye baktığı zaman yaşamın içerisinde bir yerde durması gerektiği, sembolize ettiği bir "şey" olduğuna kanaat getiriyordu. Elio'nun yattığından emin olduktan sonra bir süre bunları düşünmeye başladı olduğu yerde. Duvardaki çizilmiş olan sembolleri incelerken kafasında ona güvenmeli mi, güvenmemeli mi bunun sorusuna bir cevap arıyordu.

Sorulara cevap ararken önündeki sembollere odaklanmaya karar verdi genç delikanlı. Daha önce hiçbir şekilde çevresinde olan onun gördüğü veya göremediği şeyler ile bağlantılı olabileceğini düşünmemişti. Bir enerjinin nasıl kullanıldığına dair her zaman fikri vardı ancak onun var olan enerjisi doğuştan sahip olduğu atom enerjisi idi. Bulunduğu ortamda başka bir enerjinin adını öğrenmişti ve bu enerji sayesinde sadece bulunduğu yere değil ayrıca bir çok yere etki edebileceği söylenmişti. Bu anlatılanlar genç delikanlının "o" gün yaşadığı karanlık ile yüzleşmesini aklına getirmişti...

Karanlık ile yüzleşmesinin öncesinde dilediği her şeyi kontrol etmek, yönlendirmek ve müdahale etme isteğini vücudunun her bir hücresinden o kadar istemişti ki içerisindeki karanlık tarafından yutulmuştu adeta. Belki de o zaman dilediği şey şu an gerçek oluyordu ki karşısına Elio çıktı ve ona bunun nasıl yapılacağını gösteriyordu. Delikanlı, bir kişinin kaderini temsil eden işlemeye doğru yaklaşıyordu. İşlemelerin geneline doğru bakarken özellikle kader ibaresi bulundurulan işlemeye parmağının ucunda biriktirdiği atom enerjisi ile dokunmak istiyordu. Daha sonrasında biriktirdiği atom enerjisini çevresindeki şemaya aktarmayı istiyordu ki bunu yaparken gözünü kapatacaktı. Bunu yapmasının sebebi bu şemayı gerçekten hissetmekti.

Dufo parmağında topladığı enerjiyi kaderin temsil edildiği sembole odaklamış ve enerjisini var olan tüm enerjiler ile bağlamayı isterken aklından tek bir şey geçiyordu... Kendi kaderini kontrol etmeyi, özgür olmayı ve bu özgürlük ile yaşayan her şeyin özgürlüğüne karışan ve onu kontrol etmeye çalışan herkese karşı savaşabilmeyi diliyordu. O'nun yolundan gitmek istemiyordu ama O'nun yapmak istediği şeye inanıyordu. Yaşamın çevresinde var olan perdelerin kaldırılması ve gerçeklerin açığa çıkması için gerekirse yaşamın her yerinde gerektiğinde mücadele edebilmeliydi. Kapana kısılmışlık, karanlık tarafından hedef alınmak ve vakti geldiğinde ondan daha güçlü canlıların ona hükmedecek olması onu o kadar çok sinirlendirmişti ki... Genç delikanlı artık tek isteği insanlığını aşıp ilahlık yapan tüm fanilerle mücadele edebilecek güce erişmekti.

Elio'nun tahtasını da bir eline alıp kendisini görmüş olduğu işlemeler ile bağdaştırmak ve onları anlamaya çalışıp kaderi değiştirmek istiyordu. Daha doğrusu kendi özgür iradelerinin dışında hayatı ellerinden alınan, başkaları tarafından kendi kaderlerinin böyle olduğu düşündürülüp özgürlükleri ellerinden alınan herkes için mücadele edebilecek yegane dirayete sahip olmayı istiyordu. Başkalarının aç gözlülüğü ve çıkarları doğrultusunda hayatları heba olan binlerce Tihami'li, Ingenium da hayatını sürdüren her canlı için güce ve enerjiye ihtiyacı vardı. Kendi yaşadıklarını bir başkası yaşamamalı ve ona çocuk yaşında bunları yaşatanları cezalandırmak için şu an ve gelecekte artık eskisi gibi olmamalıydı.

Böyle bir şansı kalmamıştı...

Genç delikanlı var olan tüm hissiyatı ile yapması gerektiğini düşündüğü bir eylemde bulunmuştu. Parmağını şekillere doğru odakladığı sırada her şeyin farklı ilerlediğini hissediyordu. En son hislerini nefret ile harmanladığında başına gelenleri hatırlayınca yine aynı şeyin olup olmadığını düşünmeye başlamıştı kısa süreliğine. Üzerinden saniyeler bile geçmeden etki ettiği enerjinin ona yaşattığı şeyleri görmeye başlamıştı. O kadar çok şey yaşıyordu ki kendisi ile ilgili olan yaşadığı her "şeyi" tekrardan yaşıyordu. Gördükleri sırasında kendine ait olmayan adeta kendisinin yaşadığı şeyler olduğunu hissettiren anılar da görüyordu.

Ne olduğunu anlamadan genç delikanlı yaşadığı şeye bırakıyordu kendini. Ne olduğunu söyleyebilmesi için anlaması gerekiyordu belki de ama daha önce böyle bir şey ile kim karşılaşmıştı ki? Böyle bir şey ile karşılaşıp duran tek kişi genç delikanlının kendisiydi! Yaşamı ve başka yaşamlar gözünün önünden akıp geçerken bir ses duyuyordu. Duyduğu ses karşısında tekrardan aynı şeyleri yaşadığını düşünüyordu bir an için. Şu anda elde ettiği güç ile ilgili bir şeyler söylüyordu o ses. Değişime hazır olması gerektiğini söylüyordu ki genç delikanlı bir şeyleri değiştirmek için kendini de değiştirmeye razıydı.

Kendi kaderini değiştirme isteği genç delikanlıyı her zaman çok ciddi seçimler yapmaya zorlamıştı. Aslında en başında, daha öncesinde yolun ilk yolcusu olmadığı zaman bile tek istediği herkesin mutlu olabileceği, kimsenin onun yaşadığı şeyleri yaşamadan sulh içinde yaşayabileceği bir kıta oluşturmaktı. Polis olmasındaki en büyük amaç her zaman buydu. Elindeki güç ile bir şeyleri değiştirmek ve bir daha yaşanmaması için her şeyi göze alıp mücadele etmek, genç adamın tek amacıydı. Yolun başında duyguları ile verdiği mücadelenin neticesinde kendini hep yeni bir benlik bulmak zorundaydı.

Her değişiminde çevresindeki faktörlerin ve güçlerin etkisi altında kalıp her daim kötüye ve daha çok karanlığa ait olmaya başlamıştı. Her şeyin bir sonu olmalıydı, sonun bile. Karanlığın içerisine sığındığı vakit belki de istediği güce erişebilmiş ve yapmak istediği şeyi başarmıştı ama bu onun canına karşılık olacaktı. O zaman bir ışık çıkıp gelmişti en karanlığın dibinden. İşte o ışık sayesinde şu an hayata tutunan genç adam belki de gördüğü ve kendisine ait olmayan anıların, canlıların uğruna bu hayatta yaşamaya devam etmeliydi.

Genç delikanlının kendi kaldığı durumlar içerisinde en ilginci bu oluyordu çünkü ilk defa başına gerçekten ölümcül bir şey gelmeden bir güce erişebiliyordu. Kendisi artık ne yapabileceğinin farkında olarak düşünüp durur iken aldığı nefesten sonra işler daha da karmaşık hale geliyordu. Odada kaldığı süreçte kendi iyi hissetmemeye başlıyordu ve git gide gücün ateşini hissetmeye başlıyordu. Neler yapacağını düşünmek için tekrar harekete geçmeye çalıştığı sırada bir ses duyuyordu ve gözlerinin karardığını hissediyordu. Gözlerinin karardığı sırada bilincini de kaybediyordu.
Kısa bir süre sonra genç delikanlı gözlerini tekrar açıyordu. Ne olduğunu anlamadan etrafına bakıyor ve neler olduğunu anlamaya çalışmadan sadece duruyordu. Tek fark ettiği şey Elio'nun orada olmadığıydı. Acaba ona ne olmuştu? Gördüğü her şey hayal miydi? Bunun ile ilgili tam bir cevabı yoktu ama cevapları içerisinde kendisine uygun olanı ararken duyduğu ağır adımlar ile bir şeyin ona yaklaştığını anlayabiliyordu. Adımların sonucunda karşısındaki kişinin bir muhafız olduğunu görüyordu. Muhafız ona karşı sinirli bir tutum ile yaklaşırken genç delikanlı kendini hiç bozmadan sadece soğuk bir şekilde bakıyordu. Muhafız onu sürüklerken hiç zorluk çıkarmıyor ve sessizce hücresine geçiyordu.

Hücresine geçtikten sonra genç delikanlı kısa bir süreliğine donakalmaya devam ediyordu. Ne olduğunu ve neden olduğunu sorgulamaktansa artık bir şeyler yapabileceğinin farkına varmıştı. Artık daha fazla karanlığın içerisinde saklanmasına gerek kalmamıştı. Öğrendiği ve gördüğü her şeyi bir an bile aklından çıkaramamıştı. Nasıl olmuştu da böyle bir yerde, böyle bir güce sahip olabileceğini düşünmüştü? Gördüğü şey bir hayal olmalıydı.

Kafasını soğuk duvara yaslayıp başını tavana kaldırdıktan sonra gözlerini kapatmıştı. Derin bir nefes verdikten sonra eğer gerçekten bu güçlere sahip olduğu bir yaşam varsa ne yapardı diye düşünmeye başlamıştı. Düşüncesi, memleketinin bölünmesine ve o savaşta yaşanan her kötü şeyin hiçbir zaman yaşanmamasına adına gücünü kullanıp oraya müdahale edip bunu sonlandırmaya fayda sağlar mıydı? Oraya gitse bile bunu yapabilecek güçte miydi?

İçinden geçen tek şey bir başkalarının onun gibi acılar yaşamaması ve böyle bir delikte tıkalı kalmaması için onun bu hayalini gerçekleştirmeye inanmasıydı. Öyle bir inanmaya başlamıştı ki derin bir nefes alıp tüm benliği "o" zamana dönüp keşke dediği her şeyi gerçekleştirmeyi arzuluyordu. Genç delikanlı gerçek bile olduğunu düşünmediği gücüne inanarak geçmişe gidip memleketini ve orada yaşamını yitiren bütün masum insanları kurtarmayı hedefleyerek gördüğü ve hissettiği her şeye hayatını koyup bunu deneyecekti...

Genç delikanlı duyduğu ve hissettiği şeylere güvenmesi gerektiğini hissetmişti ilk defa. Belki de hayatı boyunca ilk ve son defa yapacağı ve her zaman pişmanlık duyacağı bir hayal kurup, ona o kadar çok inanmış ve inanmak istemişti ki her şeyi değiştirebilecek bir an olsun diye umut ediyordu bulunduğu an için. İnandığı bu hisler onu bambaşka diyarlara götürüyordu adeta. Daha önce zihninin ve duygularının hiç bulunmadığı doruklara itiyordu onu ki genç delikanlı bundan mutluluk duyuyordu.
Hissetmeye ve inanmaya çalıştığı enerjinin onu sarıp sarmaladığını hissettiği vakit kendisini rahatlamaya bırakıyordu çünkü başka bir şey yapmaya gerek duymuyordu. Sonunda birilerinin veya bir şeylerin onun elinden tuttuğunu ve onu kolladığını hissettiği vakit gelmişti.

Gözlerini tekrar açtığında artık farklı biri olduğunu hissediyordu. Hatta bu his o kadar farklı hissettiriyordu ki sanki o kapalı duvarların arasından kurtulmuş ve memleketine dönmüştü.Genç delikanlı etrafına iyice baktığında gerçekten memleketine döndüğünü fark etmişti ve bu durum onu inanılmaz derecede heyecanlandırmıştı! Olmayacak bir şeyi dilemiş, olmayacak bir şeyi istemişti ve sonunda başarmıştı! Kendisini memleketinin bir parçasında buluyordu. Ayakta durduğu sırada şaşkınlıktan bir kaç adım geriye atıyordu ister istemez ve tekrar etrafına baktığında savaştan izler görüyordu. Az önce yaşadığı bütün hissiyatı hazmederek dişlerini sıkmaya başlıyordu ve içerisinde barındırdığı enerjiyi etrafında yaşanan her şeyi canlı ve güzel haline döndürmek için harcamayı diliyordu. Elini havaya kaldırıp etrafındaki enerjiye yön verdiğini hissediyordu. Elinde yeterli enerjiyi topladığından tekrar enerjiyi eliyle başka bir şekilde aktararak çevresini ve çevresindeki her şeyi iyileştirmeye, onarmaya harcıyordu. Enerjisi ile her şeyin iyi gittiğini görmeye başladıktan sonra kontrolünü kaybetmeye başlıyordu Dufo. Gözleri kapanmaya başlıyordu ki içten içe sessiz çığlıklar atıyordu bunun bitmemesi için. Uyanık kalmak, her şeyi onarmak için bir şansı varken burada düşemezdi!

Gözlerini tekrar açtığında bir kaç saniyeliğine de olsa hızlı hızlı nefes alıp veriyordu. Anında dikeldiği yataktan etrafına bakıyor ve gördüğü şeyler hep tanıdık şeyler oluyordu. Kısa bir süre baktıktan sonra anlıyordu ki evine gelmişti! Az önce gördüğü, bu zamana kadar yaşadığı her şey rüya mıydı? Ayaklarını yere bastığı anda her şeyin gerçek olduğunu hissedebiliyordu ama yaşadıklarının hala farkına varamamıştı. Evinden dışarı çıktığında Tihami'nin o güzel manzarasına denk geliyor, temiz deniz havası çekiyor ve en sevdiği ağacın altına yatıp uzanıyordu. Uzun zamandır sanki dinlenmeye ihtiyacı varmış gibi yatıyordu ama kafasının bir köşesinde yaşadıklarının gerçek olup olmadığını düşünüyordu. Hem şu an hem de şu ana kadar yaşadığı her şey hayal miydi? Rüya mıydı? Bunlar hakkında düşünürken içerisinde var olan enerjiyi hissediyordu. Bir şeylerin farklı olduğu ve artık eskisi gibi olmayacağı netletmişti onun için.

Az da olsa bir şeylerin farkına vardığı vakit derin bir nefes alıp hızlıca toparlanıyordu. Adımlarını hızlandırıp merkeze doğru ilerliyordu ki o buralarda yokken neler olmuştu görmek istiyordu. Çevresini gözlediğinde insanların çok gergin ve stresli olduğunu fark ediyordu. Bu durum onu oldukça panik hale getirdiği için olabilecek en hızlı şekilde bir gazete bayisine girip neler olduğunu öğrenmeye çalışıyordu. Daha sonrasında gözüne meydandaki kalabalık çarpıyordu ve kalabalığa doğru ilerliyordu. Kalabalığa yaklaştığı vakit burada ne olduğunu ve neden insanların bu kadar stresli olduğunu görebiliyordu. Cumhurbaşkanı Stefaw Dudshes'in basın açıklaması yapıyor oluşu ve konunun Güney ile ilgili olması insanların geçmişte yaşadığı şeyleri tekrar hatırlamasına sebebiyet veriyordu.

Konuşmayı dinledikten sonra kafasında ne kadar süredir ortada olmadığını ve gördüğü şeylerin gerçek olduğuna kanaat getirebiliyordu artık. Genç delikanlı uzun bir süredir ortalıkta yoktu ve ilk geri dönebildiği an ise ülkesinin ve eski dostlarının arasında yaşanılacak olan gerginliğin tam ortasına düştüğünü fark ediyordu.İnsanların düşünceleri, Pakt'ın istekleri ve başkanın istekleri bir yana kendisinin de bir isteği vardı. Her ne olursa olsun bunu durdurmalıydı. Öncesinde yaşanan şeylerden sonra tekrarı olması Dünya'nın onun gezegenine giriş yapması için yeterli kuvvete erişmesine sebebiyet verecekti. Bunu düşünüp durdukça kendi bulunduğu yerin ne olduğunu hala çözemediği için kendine kızgındı ama yalnız olmadığını biliyordu!

Genç delikanlı hızlıca kalabalıktan uzaklaşıp tekrar enerjisini toplamak istiyordu. Bu sefer enerjisini toplayıp, eski dostları olan Livei ve Ae'nin yanına gitmeye çalışacaktı. Yaşadıklarını bir tek onlara anlatabilirdi ve bir tek onlar ona yardım edebilirdi. Ae'nin konumunu düşününce ondan böyle bir şeyi istemek çok daha ciddi sorunlara sebep olabilir diye Livei'nin yanına gitmeyi istedi. Delikanlı odaklanıp kızıl saçlı ilk arkadaşının yanına gitmeyi diledi içten içe. Böylece yaşadığı her şeyi anlatabilecek, yaşanan duruma engel olabilecek herkesi ve her şeyi bir araya getirebilirdi. Umarım o iyidir çünkü Dufo başka bir acıya karşı kendisine ne kadar hakim olabilir hiç bunu hesaplayabilecek bir noktada değildi...