Büyükburun'un arkamı kollamış olması ve bunu kendi tarzıyla yapmış olması hoşuma gitmişti. Güvenimin onun için bir önemi yok veya var, bilemezdim ama destek çıkmasıyla arkamda bir duvar varmış gibi hissetmemi sağlamıştı. Adam ise hala olayla alakası olmadığını söylüyordu. Doğru düzgün konuşsa bir sıkıntı olmayacak aslında işte de kime neyi anlatacaksın? İçeriye davetiyle girdik. Gözlerimle hemen içeriyi taramaya başlamıştım. Neden bu kadar çok Dusha'ya ait şeyler barındırıyordu ki? Kafam allak bullak oldu. Adam başladı konuşmaya ve aklımdakiler şekillenmekten ziyade daha da birbirine dolandı. Bu adamla bir işimiz olduğunu sanmıyordum artık ama tedbiri de elden bırakmamak gerekirdi. Tipine ve konuşma tarzına bakınca da ödemesini yapmak için evi aldığı kişinin peşinden koşacak birine benzemiyordu.Büyükburun'un şaşkınlığıyla bölündüğümde ne yapacağımı biliyordum. Önce onun neye şaşırdığına bakmak için kafamı kimliğe çevirdim. Benden de bir "Oha." patlak verdi. Ardından hemen boğazımı temizledim. Büyükburun beni olayın içine daha da girebilmem için iteleyince de giriştim söze. "Emlakçıya gidelim en iyisi." diyerek ardından yaşlı(?)adama parmağımı dikerek devam ettim: "Sen burada kalıyorsun. Tekrar uğrayacağız. Geldiğimizde burada olmazsan daha büyük sorunlara yol açarsın... Ya da... Bir dakika!" Karar değişikliğiyle es verdim. "Hayır, sen de bizimle geliyorsun. Emlakçı teyit ettikten sonra evine dönüp uğraşmak zorunda kalmazsın." Adamın kolundan sıkmadan tutarak olduğu yerden hafifçe dürttüm. Küfretmesine aldırış etmeyecektim, yaşı başı var sonuçta. Saygı da kusur etmek istemiyorum ne olursa olsun.

Büyükburun'a da evden çıkmadan önce kısık sesle "En doğrusunun bu olduğunu düşündüm." diye belirttim. Adam söylene söylene tarif ettiği şekilde emlakçıya getirdi bizi. Neyse ki çok yakınmış. Vakit kaybettikçe sinire vuruyor yoksa bana. İçeri girer girmez kimseye söz hakkı tanımadan bulduğum emlakçıya yanımda getirdiğimizi, hikayesi doğruysa eğer bu adamın eski ev sahibini, onun hakkında bildiği her şeyi, ek olarak da Dusha-Gedhilfe mimarisinin bu sokakta ki yoğunluğunun sebebini soracağım. Bakalım bu sefer nasıl bir karaktere denk gelecektik? İçimden bir ses bu gün için "cins insan" kotamı henüz doldurmadığımı söylüyordu. Burnumda da pis işlerin kokusu vardı. Ya fazla paranoyak davranıyordum ya da haklıydım. Görecektik ne olacağını.

"Kızım sen kıt mısın? Şurada iki ev uzakta diyorum sana! Ben gelip de ne yapacağım yahu?" derken adamı sürüklüyorsun ve götürüyorsun. Büyükburun da arkandan geliyor. Emlakçının da diğer binalarla aynı mimariye sahip olduğunu görüyorsun. Hemen içeri dalıyor ve sorularını sormaya başlıyorsun. Takım elbiseli, sakallarını yeni kesmiş, kısa saçlı, jilet gibi bir adam girdiğin gibi sormaya başladığın soruları baştan sona dinliyor. Adam yanındaki yaşlı adama bakıp kafasıyla selam veriyor, buradan birbirlerini tanıyor olduklarını anlıyorsun. Büyükburun da heyecanla olanları izliyor. Jilet gibi olan adam ayağa kalkıyor ve konuşmaya başlıyor. "Aşko şimdi şöyle..." Hay aksi. "Ay neyden başlayayım, ay Poshota'nı Tumi'ni yesinler senin. Eski ev sahibi şey ya, yok mu bu öbür dükkandaki.." Adam boşluğu gösteriyor. "Ay şey işte. Ha bu Motonz bey." Yaşlı adam karşı çıkıyor. "Ne Motonz'u be oğlum, Meilfodz o." Adam bağırarak gülüyor ve "Ay kıçına kum girsin senin! Meilfodz Meilfodz. O oturuyodu işte gitti sonra ay ne bileyim ben be!" diyor. "Çok iyi tanımıyordum ben onu." diye ekliyor. Gedhilfe-Dusha mimarisiyle ilgili soruna ise "Bundan yıllar önce Gedhilfeli bir işadamı arsa satın almış buralardan, sonra bu evleri yaptırmış. Bu evler öyle yeni değil ha, eski baya. İşte o günden beri böyle sentez halinde yaşıyoruz hayatım. E n'apalım ayak uydurduk bir şekilde. Ay ayak demişken ben ilgiliyimdir öyle şeylere, var mı bi' tanıdığın?" diye cevap veriyor. Büyükburun kafayı yemene az kaldığını hissetmiş olacak ki "Bakın. Bizim acelemiz var, bu konu ile ilgili bilgi edinebileceğimiz biri varsa bizi yönlendirebilir misiniz?" diye soruyor. Karşınızdaki adam ise "Rüşvet." diyor. Seni muhatap alıyor olacak ki elini sana doğru uzatıyor. Poshota ve Tumi kurtarsın. Seni değil, bu hareketinden sonra adamı.

Pazar gününe kadar yazamayacağım. Konum pazar gününden itibaren 7 güne çıkarılabilir mi rica etsem? Teşekkürlerimle. İyi çalışmalar. Saygılar efenim.

Doktorluğu özlediğim anlardan birini yaşıyordum, yine. Polisliği sevmediğimden değil ama doktorluğu daha çok sevdiğimden. İnsanlarla yüz yüze iletişim konusunda çok iyi olamasam da insanların bedenleriyle daha kolay iletişim kurabiliyordum. Onların bir kılavuzu vardı. Karşımdakilerin ise yoktu. Neyse ki, Büyükburun beni şaşırtmış ve beklediğimden daha iyi bir şekilde durumu idare etmem konusunda yardımcı olmuştu. Ona güvenebilirdim. Kendimi içten içe sürekli bir sorun olmayacağına ve sinirlerime hakim olabileceğime dair telkinlerde bulunuyordum. Arka planda ise karşımda konuşan eğri büğrü tipler vardı zihnimin içinde. Daraldığım ortamda midem bulanırdı. Çocukluğumdan beri aşamadığım bir sinirlenme durumuna karşılık stresle birleşen ruh haliyetim anında savunma mekanizması olarak mide bulantısıyla beni başbaşa bırakıyordu. Çoğu zaman kendimi tutardım. Derin nefes ala ala hallediyordum bunu. Çok kısa bir an oluyordu zaten. O an geldiğinde adamı yaka paça sürüklemekle bu dürtümü kontrol altına almıştım.

Getirdi bu adam bizi emlakçıya zorla da olsa. Doğru düzgün bir bilgi edinebileceğime dair pek umudum yoktu. Yine de, sonuna kadar zorlayacaktım şansımı. Kaba kuvvet kullanmak istemiyorum. Büyükburun’un arkamı toparlamaya çalışmasını da istemiyorum. Düzgünce halledilebilir bu. “Merh-“ diye girişecektim ki söze, kıssadan hisse direkt sorularımı sormakla başlamak daha mantıklı geldi o an. Takım elbiseli adamı da gözüm tutmadı. Hayır, neden bu gün hiç kimseyi gözüm tutmuyor? Kavga etmeye yer aramıyorum elbette. Sadece… Sadece bu tipler tekinsiz. Fazla rahatsız ediciler. Görünüm ve konuşma tezatlığı mı dersiniz, mahalle üslubu bu şekilde mi dersiniz; hiçbir fikrim yok ama bu gün kafamda geçirdiğim hiçbir şeyi uygulamaya koyamayacağımı düşünmeye çoktan başlamıştım. “Ne?” dedm refleksle adamın hitabına karşılık. Gözüm seğirdi. Aralarında giderek iğrençleşen muhabbetle daha da huzursuzlandım.

Adamların konuştuğu süre boyunca bir bebeğin doğum öncesi anne karnını tekmeler gibi yeri tekmelediğimin bile farkında değilim. Büyükburun’a baktım. Yönlendirin bizi, diyor. Ne iyi adam çıktı şu Büyükburun! Ağzımı açmadım onca önce tekrardan. Yalnızca usulca vaktimi bekledim. Ta ki emlakçı konuşana dek. Cebimden kumaş mendilimi çıkartmaya hazırlanıyordum o esnada. Göz bebeklerimden ateş saçmadan önce Büyükburun’a çevirdim başımı. “Bu böyle olmayacak.” dedim. Çok sakin bir ses tonuyla başlangıç yapmıştım. “Acelemiz var demiştik.” Mendili sol elime alırken sağ elimi de rüşvet isteyen adam için hazırlıyordum. Sahte bir gülümseme kondurdum yüzüme. İnanın, sakin kalmayı çok denedim. Sıkıldım artık laçka tavırlardan da. Yüzümdeki gülümsemeyi adama yaklaştıkça büyüttüm yüzümde. Bana doğru uzattığı elini tuttum denyonun tokalaşmak için sıkar gibi. “Aklında bir şey var sanırım. Benim de var. Kendimi tutmaktan vazgeçtim. Ya üzerine kusacağım, ya dayak yiyeceksin ya da bunların hiçbirine gerek kalmadan konuşmaya başlayacaksın.” Özen gösterdiği belli olan giyim kuşamına hiç acımadan istifra etme fikri çok cazip geliyordu. Peçeteyi ona uzattım. “Bu birazdan kanamaya başlayacak olan burnun için.” Sağ yumruğumu sıktım ama hemen vurmadım. Onun yerine öncesinde hemen önünde durduğu masasına bir tekme attım. Bir yandan da elmas enerjimi hazırlıyordum. “Ha… Unutmadan… Konuşmaya başlamadan önce özür dilemeyi es geçmeyeceksin.”

25 ya da 26’sı gibi yaznış olacağım. Saygılar efenim.

Adam nihayet konuşmaya başlayınca gönülsüzce atom enerjimi biriktirmeyi bırakmıştım. “Gungute Meilfoldz demek… Hmm.” dedim çenemi sıvazlarken. En baştan söylese bunca uğraşa gerek kalmazdı. Neyse ki artık alacağımızı alıp gidebilirdik. Adamın ilk söylediklerinde sıkıntı yoktu, haliyle o gayrimenkul üzerinden para kazanmaya çalışmış. Yine de sorgulamadan bunu yapması bana fırsatçılık gibi gelse de ben kendi işime bakacaktım. “Başka?” diye ekledim. O sırada Büyükburun sahneyi devraldı. Eşyaları incelemek iyi fikirdi. Oradayken de bakabilirdik ama benim aklıma hiç gelmemişti. Tecrübe daha farklı bir şey tabi ki. Saygı duydum Büyükburun’a. “İyi dediniz.” diyerek destekledim onu. Yaşlı adamla yolu koyulup geri döndük geldiğimizden daha hızlı adımlarla. Evin içine yeniden girmek bana Dusha’yı özlememe sebebiyet veriyordu. Daha önce çok sık tecrübe ettiğim bir hissiyat değildi. Hoşuma gittiğini inkar edemezdim. Kendine dürüst olmak önemliydi. Yüzümde gölgeli bir gülümsemeyle ayrıldım Büyükburun’un yanından. Bana kalan odaları titizlikle incelemeye koyuldum. Fazla paranoyakça olsa da odaların zeminlerinde dört dönüp bir boşluk dahi aramıştım. Evi dağıtmamak için çabalasam da nafileydi. Üstünkörü de olmasın düşüncesiyle dağıttıklarımı hızlıca toparlamaya girişmiştim bir de yaşlı adam için. Hiç yaşlı durmuyordu ama o kimliği bir kere görmüştüm.

Bir şey bulacağımıza dair ümidimi yitiriyordum neredeyse. Büyükburun işe yarar herhangi bir şey bulmuş mu diye bakmak için odadan çıkakoyarken kapı eşiğinden döndüm. Hediyelik eşyaları incelemiştim ama o kadar dağılmışlıkla gözümden mavi ve altın sarısının hakim olduğu vazoyu son anda fark etmiştim. Şansa bırakmama isteğiyle vazoya koşturdum. Elimi içine daldırınca bulduğum kağıdı direkt Büyükburun’a götürdüm. Bu, kesinlikle bize lazım olan şeydi. “Bir adres, ha?” derken düşünceli bir tavır hakimdi suratımın her zerresine. Takım arkadaşımı yanıtladım: “Çok mantıksız. Unutmuş olabileceğine inanmmak güç doğrusu.” İç güdülerim en azından bu yönde düşünmeye itiyordu beni. Çok geçmeden yaşlı adamı özgür bırakıp kapının önüne çıktık. Alacağımızı almıştık ama henüz yolun başındaydık. Kağıdı bakışlarımızla yakacak kadar incelemiş olsak da başka bir şey bulamamıştık. “Can sıkıcı.” Kendi kendime düşüncelerimi değerlendirip yanıtlar veriyordum iç sesime. Büyükburun deli olduğumu düşünmeden ilgimi ona yöneltmeye çalıştım. Ne yapacağımızı konuşmanın zamanı gelip çatmıştı. Söze benden önce girdi ve klasik ‘bence’ söylemleriyle bitirdi. Gözüme rahatsız edici şekilde batmıyordu artık. Aksine, komik bulmaya başlamıştım Büyükburun’u. Daha normal bir karakteri olsa sürekli görüşebileceğim bir arkadaş olabilirdi. Hala da olabilir. Emin değilim. Gözleme yiyelim dememişti hiç değilse. Dusha’ya gidip geri dönebilirdim ya da merkezle konuşup bir hafta daha buralarda oyalanabilirdim. Ufak detaylardı bunlar. Kararım çoktan belliydi. “Efendim bana kalırsa görevi bitirmeliyiz.. Ne gerekirse gereksin. Bu notun peşini bırakırsak samanlıkta iğne aramaya geri döneriz. Kim ister ki? Dediklerinize katılıyorum. Absürt ki ne absürt. Tuzak olması ihtimaline karşılık daha dikkatli ilerlemeliyiz. O esnada yeni gelişmelerde olabilir. Her seçeneği değerlendirelim. Hı-hım! Hadi o yolculuğa çıkalım!” Motiveydim çok. “Yani, bir hafta sonra.” Dozumu ayarlamaya çalışıyordum.