Kapılarda bulunan dijial tuş takımının şifresini bulamıyordum. Bu yüzden laboratuvarı biraz daha gezmeye karar vermiştim. Belki şifreyi bulabilirim umuduyla. Tamda istediğim gibi, birkaç dakika sonra masalardan birinin üstünde buldum. Sayılar tuş takımındakilere benzediğinden, hızlıca not aldım. Kapılara dönüp sayıları girdiğimde garip bir şekilde tıkırdamaya ve açılmaya başladı. Kapıdan çıktığım anda aynı maskeleri takmış iki koruma, ellerinde özel silahlarla bana doğrulttular. Yaşadığım onca şeyden sonra tepki veremedim, ancak onların gözlerindeki korkuyu gördüm. Benden korktular. Niye korktuklarını bilmiyorum. Ancak bu hoşuma gidiyor. Bu insanların benden korkuyor olması, benim hoşuma gidiyor. Bir süre bakıştık adamlarla, arkamdan bir ses gelene kadar.

Korumalara silahlarını indirmesini emreden bir sesti bu. Arkamı döndüm, beyaz önlük giymiş bir kadın sert bir ifadeyle bakıyordu. Tekrardan silahlarını indirmelerini emretti. Tereddütlere silahlarını indiren muhafızlardan birisi benim kim olduğumu sordu. "Yurtsever." Diye cevapladım keskin bir şekilde. Kadın başını sallamadan önce beni incelemiş, ardından takip etmemi söylemişti. Laboratuvarda tek başımayken, bu kadın nereden çıkmıştı? Yoksa yine aynı şekilde, beni inceliyor muydu? Yine boktan bir saatin kurbanı olmuş olamazdım değil mi?

Kadın kendini Dr. Lee olarak tanıtmıştı. Carlson'ın şu an işiyle meşgul olduğunu, ancak liderin müsait olduğunu söylüyordu. Liderle görüşmekten emin olup olmadığımı sormuştu. Konuşması bittiğinde, koridorda ilerlerken direkt olarak sorumu sormuştum. Bu insanlara nasıl tepki vereceğim oldukça önemliydi. "Az önce laboratuvarda tek başımaydım. Yoksa sen de sikik bir saatçi misin?" Cevabımı aldıktan sonra kapıya kodları girmesini ve kapının açılmasını izledim. Baş döndürücü bir odaya girdim, her yerde veri ve bilgi dizisi dönüyordu. Odanın ortasında ise sandalyelerle çevrilmiş yuvarlak bir amsa duruyordu. Masanın başında ise yine beyaz önlüklü bir kadın vardı, oldukça ciddi duruyordu. Bana oturmamı söylediğinde tereddüt etmeden otmuş ve onu dinlemeye başlamıştım.

Dr. Johansson, buradaki görevin kıyametin yarattığı tehditlerle mücadele etmek için yeni teknolojiler ve tedaviler geliştirmek olduğunu söylüyordu. Yeni aşılardan gelişmiş silah sistemlerine kadar her şey üzerinde çalıştıklarını, lider olarak rolünün ise araştırma ve geliştirmeyi denetlemek olduğunu söylüyordu. Kafam iyice karışmıştı. Bunlar için bu kadar uğraşıyorlarsa, neden Ingenium'a gelmek istiyorlardı? "Beni buraya neden getirdiniz, Dr. Johansson?" Gözlerinin içine baktım ciddiyetle. "Carlson bana bir şeyler anlattı, ancak buradaki olaylar çelişiyor. İki insanlığı Ingenium üzerinde bir araya getirmeyi amaçladığınızı ve bu sistemin koruyucuları olacak ekibin lideri olmamı istediğini söyledi. Ancak ben Ingenium'a hastalık getirmeyeceğinizi nereden bileceğim? Bu kadar teknolojiyi Ingenium'a mı indireceksiniz? Sizce bu mümkün mü?" Ellerimi masanın üstünde birleştirdim. "Bana tüm detaylarıyla benim neden burada olduğumu anlatın. Beni neden buraya getirdiniz? Benden ne istiyorsunuz? Lider sizseniz, daha detaylı bir açıklamanız olmalı." Sakince beklemeye başladım cevapları için.

Johansson'un gözlerine dikmiştim gözlerimi. Bir an bile kaçırmaya niyetim yoktu. Az bir sessizliğin ardından, Carlson'ın dediği şeyle başladı cümleye. Bir ekibe liderlik etmek. Ben ortada henüz bir ekip görmesem de, bir şeylerin lideri yapmayı düşünmüşlerdi. Sonrasında ise kurduğu cümleler, ufkumu açacak düzeydeydi. Bizim güç dediğimiz elementlerden Johansson teknolojiye normalin ötesinde erişme ve kullanma olarak bahsetmişti. Belki de, muhafızlardan benden korkma sebeplerinden birisi bu olabilirdi. Onların teknolojisini ben vücudumda barındırıyordum. En azından, Johansson'dan anladığım kadarıyla böyle bir çıkarım yapmıştım. Bu yetenekleri yeni bir silah türü haline getirmeye çalışan Johansson, riskli olduğunu ancak geçmişte benzer projelerde başarılı olduklarını ve bizim koruyucu olarak hizmet edecek silahlandırılmış versiyonumuzu yaratacaklarmış. Böyle olursa, laboratuvar da kendi çabalarını başka bir yere odaklayabilirmiş.

Kurduğu cümleleri sindirmeye çalışırken, bu laboratuvarda Ingenium için tehlikeli olabilecek bir sürü proje olduğundan ve başarılı olurlarsa, arızalanırlarsa gezegene geniş çapta zarar verebilirlermiş. Laboratuvara güvense de, bir koruyucu olursa Ingenium'un ne olursa olsun korunabileceğini bilirmiş. Ingenium'u kendilerinden koruyorlardı. Aslında bir nevi benim istediğim oluyordu. Ben de bu laboratuvardaki saat kullanma potansiyeline sahip herkesi katletme amacıyla yola çıkmıştım, en ufak bir hatada cezalarını kesebileceğim güzel bir durum ortaya çıkmış oluyordu.

Johansson anlattıklarını anlamadığımı düşünüp, bana etrafı gezdirmek istediğini söyledi. Soracak bir sürü soru olsa da bunları sona saklamaya ve gezmeye karar verdim. Johansson'u takip ederken tek bir kelime bile etmeye tenezzül etmedim. Üzerinde çalıştıkları denekleri tuttukları bir koridora getirdi beni, yüzlerce denek olduğundan ve hepsine farklı bir tedavi gerektiğini söylüyordu. Bazıları bir yıldır buradaymış. Bazıları hala yaşıyor dediğinde işin ciddiyeti biraz daha kafama oturmaya başladı. Buradaki deneklerden bazıları ölmüş olabilirdi. Sonrasında Johansson bir kapının önünde durup kumandaya benzeyen bir cihazla kapıyı açtı. Siyah saçlı ve ince yapılı genç bir adam uyuyor gibi duruyordu, bakışlarımı biraz daha yüksekten tutarak adama bakmaya başladım. Adı Alex olan bu şahıs, projedeki ilk deneklerden birisiymiş. Anlattığı kadarıyla iyileşiyormuş ve beyni ile makine arasında bir bağlantı kurmuşlar. Hatta bu bağlantı sayesinde sinir sisteminin bazı kısımlarını doğrudan uyarıyorlarmış, vücundaki felçli kasların tam kontrolünü yeniden kazanmasına izin veriyormuş.

İmkansız gibi duran bu şeyleri duyduğuma pek şaşırmadım. Gördüğüm şeylerden sonra, bunları yapabiliyor olmaları hiç şaşırtıcı gelmiyordu. Makine sayesinde yaşadıklarına bağlı olarak sinirlerini uyarmaya yardımcı olması için akımın gücünü bile ayarlayabiliyorlarmış. Bu noktada yine sessizliğimi korudum, doktor ise Alex'e uyanmasını söyledi. Gözlerini açan çocuk oldukça şaşırmış gibiydi. Aynı zamanda belli belirsiz bir korku da yaşıyordu. Kendisine ne olduğunu sorguladığında, Johansson'un verdiği yanıtlar oldukça sertleşmeye başladı. Önce hiç uzatmadan onu laboratuvara getirdiklerini, sonrasında bilinçsiz bir özneye ihtiyaçları oldukları için kendisini etki altına almak için güçlü ilaçlar kullandıklarını söyledi. Sonrasında, ekibin bir parçası olduğunu ve beyninin kafatasındaki makineye sinyaller gönderdiğini, makinenin ise bu sinyalleri koda çevirdiğini anlattı. Laboratuvar içindeki cihazları uzaktan kontrol edebileceği gibi, yakınındaki kişilere de mesaj gönderebiliyormuş. Bu özellik sayesinde Ingenium'daki herhangi biriyle yatağından hiç kalkmadan iletişim kurabileceğini söylüyordu.

Alex'e ne düşündüğünü sorduğunda, Alex önce gerçekliğini sorguladı ve ardından bunu kendisine niye yaptığını sordu. Johansson ise hiç beklemediğim bir şekilde, Gine domuzuna ihtiyacı olduğunu söyledi. Deney için mükemmel bir aday olduğunu, bir çok avantajdan sonra ne isteyebileceğini sordu. Alex ise anladığım kadarıyla ailesi için endişelenmiş olmalıydı. Johansson ise yine uzatmadan, buraya gelmeden önceki hayatına dair her şeyi hafızasından sildiğini, kimliğinin tüm izlerini de sildiğini söyledi. Kimsenin ikiz kardeşi olduğunu, nerede yaşadığını fark etmeyeceğini söylemeye başladı. Yumruklarımı sıkmaya başladım. Johansson'u yumruklamamak için çok zor duruyordum yerimde. Ailesini ve arkadaşlarını rehin aldıklarını ve tüm anılarını silmeye zorladıklarını söylüyordu. Geri döndüğünde kimsenin onu özlemeyeceğini, ölse kimsenin umurunda olmayacağını ve yük olduğunu söylüyordu. Henüz yeni uyanmış, zaten hafızası silinmiş birisine gerçekleri böyle söylemek ne kadar doğruydu bilmiyorum ama benim nezdimde en büyük yanlışlardan biriydi.

Çocuk bu duruma inanmasa da, ilaçlar etkisini bitirdiğinde hayatının ne kadar iyi olacağını anlayacağını söylüyor ve benzer birçok kişiye yardım ettiklerini ekliyordu. Çocuğa tekrardan avantajlardan bahsettikten sonra sıktığım yumrukları gevşettim. "Alex benim ekibimden mi?" diye sordum sert bir şekilde. Eğer Alex benim ekibimdense Johansson'u uyarmak boynumun borcu olacak. "İnsanların üzerine gittiğin götten çıkma konuşmaları bırak. Konuyu uzatma. Alex'i ve ne olduğunu gösterdin. Bana ekibimi göster. Vermen gereken önemli bilgileri ver. Ben yanında değilken insanlarla domuz diye mi konuşuyorsun, başka bir şekilde mi konuşuyorsun umurumda değil. Ancak benim yanımda, ağzını topla." Sonrasında işaret parmağımı kaldırdım. "Bir. Bana ekibimi göster ve tanıt." Orta parmağımı kaldırdım. "İki. Benim üzerimde herhangi bir deney yapacak mısınız, yapmayacak mısınız anlat." Yüzük parmağımı kaldırdım havaya. "Üç. Önemli bilgileri ver, konuşmamız gerekenleri konuşalım ve ardından burada işim bitecek. Henüz Ingenium'da hesaplaşmadığım ve hesaplaşmam gereken insanlar var." Hala bir saat bulamadım. Buradaki işim bittikten sonra Ingenium'da saat arama işine geri dönmem gerekiyor.

Doktor bana yakın gelecekte evime dönemeyeceğimi söylediğinde dikkatlice dinlemeye başladım. Arkada bıraktığım insanlar beni merak edecekti ve ben de onların ne yaptığını merak edecektim. Özellikle Thomas'ın. Onunla birlikteyken buraya düşmüştüm, acaba o ne durumdaydı? Öncelikle ekibimle tanışmam ve onlarla iş birliği yapmam gerekiyordu, Alex ise benim ekibimden birisi değildi. Ingenium'dan birisiyle iletişim kurabildiğini öğrenince ekibimden olacak sanmıştım. Üzerimde deneyler yapacaklarını ve detaylarını bana anlatamayacağını söyledi. Kafamı sallayarak cümlelerini onayladım. Sonrasında ise her gün yeni teknolojilerin geliştiğini ve gelişmelerden bazılarını bana bildireceğini söyledi, bu konularda ise kendi kararlarımı vermem gerekecekmiş. Ingenium'dan düştüğüm için şanslı biriymişim.

Bu noktada Alex söze girse de, doktor onu umursamadan ekibimi anlatmaya başladı. Genetik Mühendisliğinde çalışan Dr. Joaquin, tedavimden sorumlu olacak ilk ekip üyem. Alex tekrardan konuşmanın arasına girdi, ancak doktor onu yine de umursamadı. Acımasız birisi olduğu belliydi. Bay Alan, psikoloji alanında uzman ve muhtemelen akıl sağlımın stabil kalması için uğraşacak. Gözlerim Alex'e kaydığında, yüzünün kızarmaya başladığını ve kendini kaybetmek üzere olduğunu gördüm. Tabi, bir şey diyemeden doktor bir kolu çekti ve kendisi yatağı yere çökerken çığlıklar içinde kaybolmaya başladı. Vücudu, zeminin altında kayboluyordu ve geriye sadece boş bir yatak kalmıştı. Son ekip üyem olan Bayan Elaine'yi tanıttıktan sonra, Alex'i sordum. Kendisinin iyi olduğunu, şimdilik felçli kalacağını söyledi. İletişim kuramayacak veya bir şey hissetmeyecekti.

Bazı denekler üzerinde işkence yaptığı çok bariz belli oluyordu. Bu noktadan sonra ilk olarak Dr. Joaquin ile çeşitli görevler yapacağımız bir laboratuvarda çalışmaya başlayacakmışız, temel işler de olsa Ingenium için önemliymiş. Bu tesiste yaşamımı sürdürürken, doyduğumdan ve rahat ettiğimden emin olacaklarmış, aynı zamanda bazı beceriler öğreteceklermiş. Stresli hissettiğim anlarda ise dinlenebileceğim küçük bir bahçeleri varmış. Bayan Elaine ise bundan sonra neler olacağını açıklayacak haftalık ziyaretler yapacakmış. Doktor konuşmaları bittiğinde bana tekrardan döndüğünde sorun olup olmadığını sordu.

"Bir sorunum yok, ancak Alex'e yaptığınız gibi bana işkence yapmaya kalkarsanız işler değişir." Dedim sert bir şekilde. Boş yatağa baktım kısa bir süre. Sonrasında derin nefes alıp verdim. "Neyse. Geride bıraktığım birkaç insan var, benim için önemliler. Onlarla iletişim kurabilirsem sevinirim. Özellikle beni buraya zorla getirdiğinizde yanımda Thomas vardı ve ne halde bilmiyorum. Onun iyi olup olmadığını öğrenmek isterim." Dedim. "Sonrasında isterseniz hemen şimdi bile çalışmaya başlayabiliriz."

Doktor, zaten Thomas'ı getirdiğini söylediğinde sevinmiştim. Onunla konuşmak isteme talebimin hemen gerçekleşmesi hoşuma gitmişti ve işaret ettiği kapıya doğru ilerlemeye başlamıştım. Doktor, tüpün içerisinde olduğunu söylediğinde arkamı dönmüştüm ve simsiyah bir sıvıyla dolu büyük, kalın bir tüple karşılaşmıştım. Tüpe yaklaştıkça başıma ağrılar giriyordu, sesinin ise tüpün içinde yankılandığını duyabiliyordum. Thomas'ı duyabiliyordum. Bir şeylerden bahsediyordu, yabancı olduğum ve kulağa çok uzan gelen sesler. Monsieur diyerek söze girmiş ve buraya nasıl geldiğini sormuştu. Ne diyeceğimi şaşırmıştım, bir şeyler söylemek istiyordum ancak ağzımdan tek bir kelime bile çıkmıyordu.

Thomas'ın sesini tekrardan duydum. Bir balonun içinde kısıldığını hissettiğini söylüyordu, bunun nasıl olduğunu sorguluyordu. Doktor ise yanıma gelip önüne çıkan çok engel olduğunu, Thomas'ın sesimi duyamıyor olmasının engellerden biri olduğunu söylüyordu. Sonrasında ise bana başka bir şey göstereceğini söylüyordu. Bir kolu çektikten sonra bir anda yer altı laboratuvarına dönüşüyordu ortam. İzlediğim videodaki laboratuvara benzeyen ortamda gördüğüm ilk kişinin yüzünde sargılar vardı ve sol eli yoktu. Kaşlarını çatmış bir şekilde konuşmaya başladı. Savaştan sonra nasıl hayatta kaldığını soruyordu. Öldürülmüştü. Doktor bana dönüp Bay Alan'ın burada çalışan bilim adamlarından biri olduğunu açıklamış ve araştırmadan sorumlu olduğunu, ancak savaş nedeniyle yakalanıp üzerinde deneyler yapıldığını söylüyordu.

Ona her şeyi sorabileceğimi söylüyordu. Adama döndüğümde ise, tam olarak bana baktığını görüyordum. Tekrardan konuya girip, sadece elini çekmediklerini, işkenceyi, deneyleri anlatmaya başlıyordu. Korkmuştum, şok olmuştum. Sonrasında ise sesini yükselterek bu bilgiyi vermeyeceğini, sözünü tuttuğunu söylüyordu. Doktor Bay Alan'ı durduktan sonra ilk sandalyeye oturttuklarında bunun son olmadığını blidiğini, yine de onlara söylemeyi reddettiğini ve son aylarda bu yüzden ona böyle davranıldığını söylüyordu. Bay Alan'ın bu noktada cümleleri devam ediyor ve başından beri planlarının bu olduğunu, savaşın hiç durmadığını söylüyordu. Bunu bilerek yaptıklarını, kendisini bir tür silah geliştirmeye zorlayabilirler mi görmek için olduğunu söylüyordu. Ağlamamak için zor duruyordum. Kendilerine karşı bir silah yaratmalarını istediğini söylüyordu.

Doktor ise, yine aynı ruhsuzlukla üzülmeme gerek olmadığını, göründüğü gibi olmadığını söylüyordu. Nasıl hissetmem gerektiğini umursamayan bu kadın, sadece ona güvenmemi bekliyordu. Bu yola çıktığımda düşman olduğum bu insanlara güven duymamı bekliyordu. Arkadaşımın bir denek olarak son bulması, kaçmış olması ve ihanetten hapsedilmiş olması. "Yıkıl karşımdan." Dedim sert bir şekilde. "Yıkıl karşımdan kadın!" Bay Alan'la yalnız kalmak istiyordum. Detayları öğrenmek istiyordum. "Beni Bay Alan'la yalnız bırakmazsan, şimdi sana atacağım yumruktan pişman olmayacağım. Neler kaybedeceğimi bilsem de, pişman olmayacağım." Kadın beni yalnız bırakmazsa, Kas stilimi kullandıktan sonra çenesine okkalı bir yumruk geçireceğim. Yalnız bıraktığında ise Bay Alan'a döneceğim. "Anlat bana Bay Alan. Sen tam olarak kimsin? Kimlere karşı silah yapılıyor?"

Doktor, sözlerimden sonrasında cebinden silah çıkarıp Bay Alan'a ateş etmişti. Anlık bir şokla tepki verememiştim, ancak kas stilimle ona saldırmayı refleks gibi gerçekleştirmeye hazırdım. Bana yanıldığını söyledikten sonra, kendimi tekrardan boşluğun derinliklerinde buldum. Yanımda, kimse yoktu. Kimse. Karanlıkta süzülmeye başlarken, gördüğüm tek şey bir karanlık, duyduğum şey ise sessizlik. Yavaş yavaş akli dengemi kaybettiğimi hissediyorum. Ben, eskiden olduğum ben değilim. Mutlu bir adam değilim. Mutsuz bir adam da değilim. Ben, hiç hissetmediğim kadar öfke hissetmeye başlıyorum.

Sırtımda gördüğüm garip desenlerin ne olduğunu anlayamadım. Dokunmaya çalıştığımda şekil değiştirip hareket etmeye başladılar. Bana ne yaptılar bilmiyorum. Etrafımda hiçbir şey yok. Karanlık, gittikçe ağırlaşmaya başlıyor. Bağırmaya başladım, ciğerlerim parçalanana kadar bağırdım. Sıcak ve yumuşak bir hissiyat elde edene kadar bağırdım. Gözlerimi açtığımda ise, Æfgrenst sokaklarındaydım. İnsanlar yürüyor, geziyor, her şey normal. Tek sorun, Thomas yanımda yok.

Baş dönmesi ve sersemlik sonrasında Frip'in evine doğru koşmaya başladım. Duymamam gereken şeyler duydum. Görmemem gereken şeyler gördüm. Thomas'ın o laboratuvarda yakalandığını biliyorum. Onu hapsediyorlar. Onu kurtarmak zorundayım.

Onu kurtarmak zorundayım.

Nerede olursa olsun, onu kurtaracağım.

Dünya'da yaşayanların bu kadar acımasız olduğunu bilmiyordum.

Hepsini...

Hepsini öldüreceğim.

Ingenium'da, bir tane Dünyalı kalmayacak.

Dünya'da, bir tane Dünyalı kalmayacak.

Hepsini, öldüreceğim.

Thomas'ı.

Thomas'ı kurtaracağım.

Gerekirse bu yolda öleceğim.

Ancak yanımda olan, benimle birlikte olduğu için o Dünyalı orospu çocuklarının eline düşen Thomas'ı kurtaracağım.

Frip'in evine kafamda dönen düşüncelerle girdiğim. Bana sarıldığında hiçbir şey hissedemedim. Hissettiğim tek şey, büyük bir intikamdı. İntikam almak zorundaydım. Bunu yapmalıydım. Öfke, gözlerimden saçılıyordu. İçeri bir arkadaşımın geldiğini söylediğinde Jükum'u gördüm. Bana bağırdı. Thomas'ın nerede olduğunu, gidiyorum dediğini söyledi. Ona açıklamak zorundayım. Cebimdeki maskemi çıkarttım. Eğer öfkemi dışarıya yansıtabilseydim, istemsizce ikisini de katlederdim. Avuçlarımın içindeki maskemi sıktım. Öyle bir öfkeyle sıktım ki, kendi elimi parçalayabilirdim.

"Bizi kaçırdılar." Dedim öfkeyle. İntikam arzusu ağzımdan çıkan her bir kelimeden anlaşılabilirdi. "Beni, koruyucu yapmak istediler. Ekip lideri. Başta kabul ettim, Ingenium'u koruyacaktım. Ancak Thomas'ın hapsedildiğini öğrendikten sonra, Doktor Johansson'a karşımdan yıkılmasını söyledim. Ona saldıracaktım ki beni buraya yolladı." Maskemi suratıma geçirdim. Gözlerimdeki intikam arzusunun, Dünyalı öldürmeye olan açlığımın gözükmesi benim için yeterliydi. "Thomas'ı kurtaracağım. Jükum, elinizde Dünya'ya dair ne varsa bana söylemek zorundasın." Gözlerimi Frip'e çevirdim. "Ne biliyorsan öğrenmem lazım. Dünya'ya döneceğim. O laboratuvara geri gideceğim. Hepsini..." Derin bir nefes aldım. "Ingenium'da bulunan, Thomas'ı kaçıran, o laboratuvarda deney yapan tüm Dünyalıları öldüreceğim. Bundan sonra, ne Ingenium'da, ne o laboratuvarda, bir tane insan nefes almayacak. Bu uğurda gerekirse nefesimin kesilmesine hazırım. Bana Dünya'yla bağlantısı olan herkesin bilgisi lazım. Hepsinin, boynunu kıracağım. O laboratuvara ulaşıp, Thomas'ı kurtaracağım. Arkadaşımı geride bırakmayacağım gibi, Dünya'yla bağlantısı olan, Dünya'lı olan herkesi..." Tekrardan derin bir nefes aldım. Beni asla sorgulamamaları için, öfke ve kararlılıkla baktım onlara. "Katledeceğim."