Güvenlik bir süre ona bakmış ve sonra kulübesine dönüp telefonla bir konuşma yapmaya başlamıştı. Livei ne konuşulduğunu anlamıyordu ancak işleri berbat etmemiş olduğunu umuyordu. Bu kadar yüksek güvenlikli bir mekandan iki suçluyu almak o kadar da kolay olmayacaktı. Üstelik kim olduğu, içeriye kimin girdiği, kimin onları alıp götürdüğü bu kadar apaçıkken. Bir şekilde suçu başkasına yüklemeliydi veya basit bir uzaklaştırma yahut disiplin cezası yiyeceği şekilde işleri berbat etmiş bir çaylak olmalıydı. Adam konuşmasını bitirdikten sonra kendisinin kulübede kalacağını ancak desteğin geleceğini söylemişti. Ona ise yukarı çıkması için izin vermişti. Bu bir deneme miydi? Belki de yalan söylediğini biliyordu ancak ne yapacağını görmeye çalışıyordu. Genç kız derin bir iç çekerek hapishaneye doğru ilerlerken sırtında iki keskin göz hissetti. O esnada polis sirenleri de yankılanmaya başlamıştı. Zavallı Huld bu kadar polisi atlatabilecek miydi?

Hapishanenin zemin katı boştu. Yukarı çıkmaya olanak tanıyan daracık merdivenler vardı yalnızca. Üst kata çıktığında kimliğini okutması gereken bir kapı ile karşılaştı. Daha önce böyle bir sistemi hiçbir hapishanede görmemişti. Polis kimliğini okuttuğunda kapı açılmıştı. Livei her bir katı tek tek dolaşarak aramaya başladı dostlarını. Hücreler cam görünümlü bir kaplama ile kaplıydılar ve yine kimlik okutularak açılabiliyorlardı. İyi düşünülmüş bir sistemdi. Anahtarla açılıyor olsalar kimin kaçırdığı belli olmazdı ancak kimlik okuttuğu için kimin girip çıktığı bariz belli olacaktı. Livei birinci katta ilerlerken gördükleri karşısında buranın tam bir ucube gösterisi olduğunu düşündü. Yamyamlar, psikopatlar, seri katiller, kana susamış manyaklar... Her yerde delilik kol geziyordu. Kim bir yamyamın yanına hücre arkadaşı verirdi ki? Anlaşılan ömrü çok uzun sürmemişti. Bombeichi isminde onu "düzerken" öldürmek isteyen bir kadın camı yalamaya başlamıştı. Karşısındaki bir başka adam ise onu uyarmış ve oldukça kibar bir dille onun adına özür dilemişti. Kesin tuzaktı bu. Bir polisi kandırabileceklerini mi düşünüyorlardı?

Ucube gösterisi ikinci ve üçüncü katlarda da devam ediyordu. Kan, sidik, salya, bok, püsür kokusu Livei'nin midesini bulandırmaya başlamıştı. Vodhis ailesi gerçekten böyle iğrenç bir yerde mi tutuluyordu? Artık yavaş yavaş umutlarını yitirmeye başlamışken dördüncü kata çıktığında her şeyin normale döndüğünü gördü. İnlemeler, çığlıklar, ağlamalar, küfürler, iğrenç kokular yoktu. Herkes sakince hücresinde oturuyordu. Tanımadığı polis kıyafetli bir adamın cama tıklatması ile irkildi. Onu merkezde gördüğünü söylemişti. İsmini dahi biliyordu. Siyasi bir suça karışıp karışmadığını sormuştu. Demek siyasi suçluları tuttukları kat burasıydı. Neyse ki aşağıdaki sirke maruz kalmıyorlardı, burası çok daha sakin görünüyordu. Livei yavaşça onunla konuşan adamın hücresine yaklaştı ve adamı incelemeye başladı. Bu kadar genç yaşta sırf farklı bir ideolojiye sahip olduğu için ömrünü burada harcamak zorunda kalması ne kadar acı vericiydi. "Çok üzgünüm." dedi gözlerinde hüzünle. Tek tek hücreleri incelerken katın sonlarına doğru çok uzun zamandır işitmediği o tanıdık sesi duydu. Dyoch'un sesini. Onu görünce mutlulukla haykırmış olan adam yan tarafta uyuyan Dhæcho'yu uyandırmaya çalışıyordu. Livei cama yapışıp gülümsedi. Bu anı o kadar uzun zamandır bekliyordu ki o da gözlerinin dolmasına engel olamamıştı. "Merhaba." dedi sakince. "Herkes sizi bekliyor. Bu lanet yerden gidiyoruz." diye devam etti fısıldayarak.

Kimliğini okutarak ikilinin hücresinin kapısını açmaya karar verdi. "Sonraki sorgulamanız için benimle merkeze geliyorsunuz." dedi gür bir sesle Dyoch'a göz kırparak. "Sırtını dön ve ellerini arkada birleştir." dedikten sonra kelepçelerini Dyoch'a takacaktı. Dhæcho'ya dönüp "Sen de!" dedikten sonra örümcek ağı stilini aktif hale getirip minik bir örümcek ağı ile Dhæcho'nun ellerini arkadan bağlayacaktı. Silahlarını almış olabilirlerdi ancak neyse ki elementini hala kullanabiliyordu. İkiliyi kollarından sertçe tutup peşinde sürükleyecekti. Güvenlikteki adama, bu ikisinin işledikleri terör suçlarının ayrıntılarını ve ortaklarının isimlerini ötmeleri adına merkezde bir kez daha sorgulanacaklarını söyleyecekti. Dışarı çıktıktan sonra bu kadar polis ve güvenlik içinde Mavileri nasıl bulacaktı emin değildi ancak her şeyin pürüzsüz ilerlemesi için Frum ve Ser'e yalvarmaya başladı.

Dyoch ve Dhæcho planı anlayıp derhal boyun eğmişlerdi. Genç kız kalbi boğazında atarken aynı hücrelerin önünden tekrar geçmenin gerginliği ile yüzleşmek zorunda kaldı. Arkasında kalan konuşmalar hem içini acıtıyordu hem de öfkesini arttırıyordu. Gerçekten insanları öldürmüşler miydi? Yoksa masum bir protestoya katıldıkları için miydi? Ne insanlara güveniyordu artık ne de hükümete. Belki de zavallıların beyinleri ile oynuyorlar ve onlara ilaçlar veriyorlardı. Friks'e olanları duyduktan sonra herkese inancını yitirmişti. Alt katlara indiklerinde yine mide bulandırıcı kokulara ve seslere maruz kalmışlardı. Livei soluğunun kesilmeye başladığını ve başının döndüğünü hissetti. Bu kokular içindeki gerginlik ile birleştiğinde onda kusma hissi oluşturuyordu. Tüm kiri, zehri, öfkeyi ve nefreti kusarak atabilecekti sanki. Dyoch'un sesini duyduğunda onun tavsiyesine uyarak hücrelerdeki insanlar ile göz temasını kesti ve sadece önüne bakmaya başladı. Dyoch belki bunu Dhæcho'ya söylemişti, belki kendi kendine söylemişti. Yine de genç kız kendisine söylenmiş gibi düşünmek istiyordu.

Nihayet en alt kata indiklerinde hapishane çıkışında güvenlik görevlisinin hala kulübesinde bekliyor olduğunu fark etti. Ciğerine temiz bir soluk çekip ikiliyi onun önüne doğru çekti. Aklında planladığı cümleleri bir çırpıda döktükten sonra zihninin berraklaştığını hissetmeye başladı. Hala nasıl bu kadar soğukkanlı kalabildiğine şaşırıyordu. Birkaç ay önce başına bunların geleceğini birinden duymuş olsa güler geçerdi. Bir köşeye kıvrılmış ağlıyor olmasını beklerdi. Ya da bunu yapamayacağını söyleyip kaçmayı beklerdi kendinden. Onu buraya kadar cüretkar bir biçimde ilerleten duygu neydi bilmiyordu. Merak? Sadakat? Öfke? İntikam? Belki de hepsi. Güvenlik görevlisi onu süzerken aklından bunlar geçiyordu. Sonra bir omuz darbesi hissetti. Dyoch'tan gelmişti. Kaçmaya çalışıyordu. Livei refleks ile ona doğru ilerlemeye çalıştı. Dyoch'un bilerek ayağının takılmasını ve yere düşmesini izlemek acı vericiydi. Koskoca insanları ne hale getirmişlerdi. Onu yerden nazikçe kaldırıp Dhæcho'nun yanın geri getirdi. Dhæcho'nun hiç sesinin çıkmaması genç kızı ürpertiyordu. Gerçekten iyi miydiler?

Güvenlik görevlisinin onay vermesi ile Livei derin bir "oh" çekti. Bu adamı nasıl üst üste iki kez kandırabilmişti? Birileri bugün onun tarafındaydı belli ki. Üstelik sadece onu değil, komiserini dahi kandırmıştı. Sabahtan beri etrafındaki herkese yalan söylemekten öyle bunalmıştı ki bu iş bir an önce bitsin istiyordu. Güvenlik görevlisi komiserin nerede olduğunu sorunca gözleriyle etrafı taradı. Yots, Huld'u kolundan tutmuş onlara doğru getiriyordu. Zavallı Huld. Demek yakalanmıştı. Huld'u gören Dyoch ve Dhæcho'nun şaşkınlık dolu bakışlarını üzerinde hissedince özür dileyen bakışlarla ikisini süzdü. Onları kurtarmak için herkesin nasıl fedakarlıklar yaptığının farkında olduklarını umuyordu. Bu işin sonunda herkes mimlenecekti. Yots'un kendisiyle konuşmak istemesi üzerine üç Deinzeili güvenlik görevlisinin yanında sessizliklerine bırakılmışlardı. Livei, her şeyden habersiz olan yufka yürekli komiserinin ona bu insanların öneminden bahsetmesini dinledi. Başını üzüntüyle salladı. Kalbi kesinlikle Deinzei halkından ve içinde bulunduğu örgütten yanaydı ancak bu zavallı adamcağızın da bir suçu yoktu. "Anladım komise-"

Korna sesi ve üzerine doğru gürültü ile gelen karavan ikili arasındaki muhabbeti yarıda kesmişti. Sürücü koltuğunda oldukça tanıdık bir yüz olduğunu fark etti, Friks. İşlerin boka sarmaya başladığını fark etmiş olacaklardı ki olaya müdahil oluyorlardı. Karavan üzerine doğru gelirken Yots'un onu ittirdiğini ve sola doğru savrulduğunu hissetti. Başını kaldırıp baktığında adamın bacağından yaralandığını ve yere düştüğünü gördü. "Komiserim! Kaçın!" diye haykırdı oldukça içten bir şekilde. Gerçekten kaçmasını istiyordu. Kurtulmasını istiyordu. Yaralanmasını istememişti. Güvenlik görevlisinin bir cop ile üzerlerine gelmeye başladığını gördü. Friks ise ona doğru koşuyordu. Güvenlik görevlisi karavana ulaştığında Huld ve diğerleri tek başlarına kalmış olacaklardı. Arkadan onları almaya gelen birileri var mıydı? Mavi neredeydi? Livei kendini aniden istemediği bir ateş hattında bulmuştu. Dizlerinin üstünde çökerek her iki elini zemine yerleştirdi ve ateş stilini aktif hale getirerek ayaklarının altındaki asfaltı 3 metre boyunca yakmaya başladı. "NEFESİNİZİ TUTUN!" Çıkacak dumanı solumaları pek iyi olmayacağı için kolunu burnunun üzerine dayadı. Dumanlar her yeri kaplayıp göz gözü görmeyecek hale gelince kendine bir takviye tüpü basacaktı. Sonrasında örümcek ağı stilini aktif hale getirip Friks'e atıyor gibi yapacaktı ancak arkadaki güvenliğe denk getirecekti. Dumanlar her yeri kaplamadan önce adamın bulunduğu yerden ve geliş hızından hareketle tahmini olarak yapacaktı. Hızla Friks'in yanına gelecek ve kulağına "Herkesi alıp buradan gidin. Gerisini ben hallederim." diye fısıldadıktan sonra komisere doğru koşacaktı ve üzerine atlayıp onu dumanlardan uzak bir yere çekecekti. Sonrasında patlama stilini aktif hale getirip olabildiğince uzağa sezyum tozlarını atıp matarasındaki suyu boşaltacaktı. Karavana denk gelmeyecek ancak diğerlerinin dikkatini dağıtacak şekilde yapmayı planlıyordu. Komiserin üzerine abanıp onu patlamadan koruyacaktı. Bu kadar atom enerjisi harcamasından sonra gücü kalacak mıydı emin değildi ancak her şey bittikten sonra güvenliği bulup ondan özür dilemesi gerekiyordu. Yoksa kesin azar işitecekti.

Her şey birkaç dakika içerisinde gerçekleşmişti. Livei dumanlar etrafı kaplarken güvenlik görevlisinin göremediğine ilişkin isyanını birkaç derin öksürük eşliğinde işittiğini hatırlıyordu. Sonrasında ise yine aynı kişiden keskin bir çığlık duymuştu ancak neler yaşandığını görememişti. Örümcek ağı stilini rastgele attıktan sonra Friks'i aramış ancak sadece Huld'a ulaşabilmişti. Ona planını anlattıktan sonra hızla karavana binmiş olacaklardı ki aracın motorunun çalıştığına dair sesler duymaya başlamıştı. O esnada onları korumak adına son bir kez patlama stilini aktifleştirdiğini hatırlıyordu. Rüzgardan dolayı üzerine gelen tozlar sebebiyle patlamanın acısını sırtında hissettiğini de hatırlıyordu. Kendini komiserine siper ettiğini de hatırlıyordu. Karavanın hareket etmesiyle dumanların dağılışını, güvenlik görevlisinin örümcek ağı ile mücadelesini gördüğünü hatırlıyordu. Başardığını hissettiğini, gülümsediğini... Hepsini hatırlıyordu. Yots'un kendisine yönelen endişeli gözlerini fark ettikten sonra çektiği vicdan azabını da. Yavaş yavaş bedeninin ağırlaştığını ve dengesini kaybettiğini hatırlıyordu bir de. Sonrası ise karanlıktı.

Kendine geldiğinde bir hastane odasındaydı. Çoktan sabah olmuştu, saatlerdir baygın yatıyor olmalıydı. Aklına ilk olarak arkadaşları geldi. Başarmışlar mıydı? Onları koruyabilmiş miydi? Duyduğu tanıdık ses ile gözlerini camdan çevirdi. Korkunç güvenlik görevlisi masmavi gözleri ile ona bakıyordu. Çok fazla atom enerjisi harcadığını ve saatlerdir serum aldığını belirtmişti. Livei gözlerini koluna ve ona bağlı olan tüpe çevirdi. Bitmek üzere olan bir seruma bağlıydı gerçekten de. Güvenlik görevlisi de bacağından bıçaklandığını söylemişti. Genç kız vicdan azabı ile yerinde kıvrandı. Kim bıçaklamıştı? Friks mi? Huld mu? Ölümcül değildi neyse ki ancak neden yapmışlardı ki bunu? Livei ona zarar vermeden örümcek ağı atmıştı zaten. Güvenlik görevlisi genç kızın gözlerindeki azabı anlamış olacaktı ki kendi yarasını bırakıp onu teselli etmeye karar vermişti. Çifte oynamak ne kadar zordu. Livei bu işi çok daha kolay kıvırabileceğini düşünmüştü ancak hükümetinden ne kadar nefret ederse etsin bu, hiçbir şeyden haberi olmayan zavallı görevli insanlara sempati duymasını engellemiyordu. Her iki tarafı da severken yalan söylemek zordu. Her iki tarafı da severken birisi için çalışmak zordu. Çıkarları birbirine ters düşen her iki tarafta aynı anda var olmak daha da zordu.

Komiser Yots'un içeri girmesi ile birlikte hemen gözlerini onun bacağına çevirdi. Frum ve Ser'e şükürler olsun ki komiserine bir şey olmamıştı. Bacağı sağlam görünüyordu. Kendi derdini bırakıp hemen Livei'ye iyi olup olmadığını sormuştu. Genç kız onun sorularına yanıt verdikten sonra onun zihninden geçen şükür cümlesinin kendisi için kurulması gözlerinin dolmasına sebep oldu. Sonrasında ise komiseri ifadesiz bir şekilde görevi kimin verdiğini sormuştu. Haklıydı. Böyle bir görevi kim acemi bir çaylağa verirdi ki? "B-Bilmiyorum komiserim, karşı saldırı olacağını düşünmemişlerdir. Belki içeriden birileri onlara bilgi sızdırmıştır. Ama ben kimseyi suçlamak ve zan altında bırakmak istemiyorum." dedi gittikçe kısılan ve tizleşen bir sesle. Ağlamasına zaten ramak kalmıştı, bu son sözleri ile de ilk gözyaşlarının şıpır şıpır yanaklarından akmaya başladığını hissetti. Bu acımasız dünyadan nefret ediyordu. Herkes ve her şey onun hassas kalbi için fazla hırçındı. En azından diğerleri kaçmıştı. Livei'yi bırakıp eve dönmüşler miydi acaba? Nerede saklanıyorlardı? Patronun yanına gitmişler miydi? Patron, Dyoch ve Dhæcho'yu görünce nasıl sevinecekti kim bilir. En azından birilerini mutlu edebilmişti. Yattığı yerde hafifçe doğrulup kollarını Komiser Yots'un bedenine sardı ve başını onun göğsüne yaslayıp hıçkırarak ağlamaya başladı. Bu hem bir şefkat beklentisi hem de bir özürdü. Kendini çok kötü hissediyordu. Doğru olduğunu düşündüğü şeyi yapmıştı ancak yine de kalbi çok ağrıyordu. Böyle mi olmalıydı gerçekten? "Eve gidebilir miyim?" diye sordu sakinleştikten sonra gözlerindeki yaşı silerken.