Jükum ve Thomas’ı yolladıktan sonra, gözlerimi Mavi Yıldız üyelerine çevirdim. Bir gün öleceğimin farkında olsam da, bunun burada tek başıma, acınası bir şekilde yaşanacağını bilmiyordum. Hepsinin yüzüne bakmaya fırsatım olmadı ancak, son anlarımda yüzüme konduracak bir gülümsemeye gücüm vardı. Herkes teker teker parçalara ayrılırken, bana ne olacağı konusunda endişem kalmamıştı, tek düşündüğüm dostlarımdı. Gözlerim yavaşça kapanmaya başladı, Thomas’la birlikte güldüğümüz o anlar gözümün önünden geçmeye başladı. Acaba daha neler yaşayabilirdik beraber? Belki ilerde yaşlı moruklar olurduk, bastonla birbirimizi kovalamayı denerdik. Barbekü partileri yapar, hep beraber güzel yemekler yerdik. Yanımızda Jükum, Livei, Frip ve diğerleri de olurdu. Hep beraber, hiçbir şey için endişelenmeden sadece sohbet edebilirdik, yemeğimizi yerken saatlerce boş boş konuşabilirdik. Her şeyi atlattıktan sonra geçmişimizi sadece gülümseyerek anlatacağımız anılardan ibaret bırakırdık. Belki bir fotoğrafımız olurdu hepimizin duvarında asılı. Dünya’dan gelen dostlarımız ve Ingenium’da olanlar, hep birlikte barış içinde yaşadığımız o günlerde huzurun tadını çıkarırdık. Arada bir aksiyon olması için birbirimizle güreşebilirdik. Tabi ben hepsini yenerdim muhtemelen, orası ayrı bir konu.

Ancak şimdi tek söyleyebileceğim şey, elveda.

Hepinize veda ediyorum. Her birinizle, yanlışınızla ve doğrunuzla her birinizle her zaman gurur duydum. Sizleri hep çok sevdim, sizler için her şeyi yapmaya hazırdım. Keşke arkamda birer mektup bırakabilseydim. Size kendimden bir hatıra bırakmayı çok isterdim. Yavaş yavaş hafızalardan silinecek anılar haricinde, fiziksel bir şey bırakmayı çok isterdim. Ancak vaktim olmadı, keşke bana biraz vakit verseydi Mavi Yıldız. Belki bir gün beni, yıllar sonrasında hatırlarsınız, eğer olur da sizi izliyor olursam bu bile beni çok mutlu eder. Belki bir masada, bana da bir sandalye ayırırsınız. Hayatınızı doya doya yaşayın, bunun gerçekleşmesi için her şeyimi feda edebilirdim.

Keşke sizler için daha fazlasını yapabilseydim.

Thomas, sen benim edindiğim en sıkı dostlardan birisisin. Şimdi yapman gereken, diğerlerinin yanında olman. Benim yanımda beni koruduğun, benimle vakit geçirdiğin gibi onlarla olman gerekiyor. Sen gitmeden önce söylediğim gibi, bir gün bir yerde beraber güleceğiz gene, seni bekliyor olacağım.

Jükum, Thomas’ın her zaman yanında olacağını biliyorum. Belki bu süreçte onun yanında biraz daha fazla olman gerekebilir. Lütfen Thomas’ı tek başına bırakma. Bu olaydan etkilenecek olursa, onun yanında olman ve onu toparlaman gerekiyor. Thomas sağlıklı düşünmek zorunda, diğerlerine yardım etmesi için, daha iyi bir hayat yaşayabilmek için.

Livei, keşke daha fazla vakit geçirebilseydik. Bu hayatta edindiğim en sağlam dostlardan birisi de sensin. Onca şeyi atlattıktan sonra pişman olduğum tek şey belki de daha fazla muhabbet edememek oldu. Ancak, senin kararlılığın, gücün ve iraden gözümün arkada kalmaması için tek sebep. Her şeyini elinden alsalar bile, bu uğurda her şeyini ortaya koyacağını biliyor olmak içimi rahatlatıyor. Belki bir gün, daha çok muhabbet etme fırsatı yakalarız. Bir yerlerde bekliyor olacağım.

Frip, seni gerçekten sevdim. Kurduğum hayallerin hepsinde sen vardın yanımda, ancak şimdi ben olamayacağım. Lütfen hayallerimizden vazgeçme, onlara ulaş. Seninle küçük Mabi Mabi ve Frip Frip’lerimiz olsun çok isterdim, ancak başaramadım. Üzgünüm. Lütfen hayatına devam et, seni çok seviyorum.

Hepinizi, bir yerlerde bekliyor olacağım. Belki de bir sahilde, günbatımını izlerken tek başıma oturacağım. Hepinizin teker teker bana katılmasını bekleyeceğim. Umarım o günler çok daha geç olur. Sizlerin anılarını dinlemeyi çok istiyorum. Lütfen hayatlarınıza güzel bir şekilde devam edin, başarmak istediğimiz her şeyi başarın. Hepinize inanıyorum ve güveniyorum. Beni hatırlayın, benim için yeterli. Sizlerin hayallerini gerçekleştirmesini, büyük bir gururla izleyeceğim.

Gözlerimi açtığımda karşımda gördüğüm Mabi’ye baktım. Yüzümde gururlu bir ifade vardı. Thomas ve Jükum’un ölmemesi benim için yeterliydi. Ama…

Gözlerimi tekrardan açtığımda bir laboratuvarın içindeydim. Her yerde tanımadığım teknolojik aletler vardı ve odanın kapısı bile yoktu, içeride kimse olmadığı gibi. Hareket edebiliyordum, burasının cennet olmadığından emindim. Ayağa kalktığımda, seslenmek harici bir şey yapabileceğimi düşünmedim. Sadece sesimi çıkarabileceğimi düşünüyordum.

“Rahat rahat ölmemize de mi imkan sağlamıyorsunuz amına koyduğumun yerinde?”

Sorduğum soruya, herhangi bir cevap alamamıştım. Sadece kulağıma ilişen bilim adamlarının konuşmalarını dinleme fırsatı yakalayabiliyordum. Patlamadan önce son anda ışınlanmayı başardığımı söylüyorlardı, nasıl ışınlandığım hakkında bir fikrim yoktu. Muhtemelen bu bilim adamlarının işi olmalıydı. Beni öldürmemişlerdi, ancak ikinci bilim adamı Snapshot denilen bir sürecin devam ettiğini ve kendi kopyam ile takılabileceğimi söylüyordu. Bahsettiği şeyin ne olduğunu bilmiyordum, ancak Dünya gezegeni kesinlikle hafife alınamazdı. Hatta belki de, onların karşısında bir şansımız bile yoktu. Yine de, yaşıyordum. Mücadelemiz devam etmek zorundaydı ancak ne hakkında konuştuklarını bilmek zorundaydım. Konuşan ilk bilim insanı, ilerlemelerinin durdurulamayacağını, benim kaderim gibi yenilmezliğe doğru ilerlediğini söylüyordu. Gerçi artık benden mi bahsediyorlar emin olamıyordum. Özellikle kopyamın olduğu söylentisi konuşma arasında geçtiğinde, belki de kopyamdan bahsediyorlardır diye düşünmeden edemiyordum.

Sonradan gelen gergin bir konuşma, benim Snapshot yapıldığımı söylüyordu. Hala bu Dünyalı kelimesinin anlamını bilmiyordum ancak konuşmalarından anlam çıkarmaya çalışıyordum. Benim ölmeme izin veremeyeceklerini, stratejik olarak öneme sahip olduğumu söylüyorlardı. Snapshot denen teknoloji sayesinde, bilgi ve becerilerimi koruyacaklarmış, daha geniş çaplı planlar için kullanılacakmış. Büyük bir plan döndüğünü ve beni öldürmeyenlerin insanlar olduğunu daha iyi anlamıştım. Sonrasında görevliler tekrardan konuşmaya başladılar. Bu teknolojinin nasıl işlediği hakkında konuşuyorlardı, ileri bir teknoloji olduğunu söylüyorlardı. Bu teknoloji sayesinde sadece hafızaları değil, kişisel güçleri ve yetenekleri de değiştirebildiklerini söylüyordu. Orijinal kişinin, yani benim tüm özelliklerime sahip olacak şekilde dönüştürüyorlarmış.

Orjinalleri, yani beni tamamen yeniden yapılandırıyorlardı. Benim kişiliğim silinecek, yerine yeni bir varlık oluşacaktı. Bu Dünyalıların planları gerçekten acımasızca, şeytani planlardı. Konuşmalar kesildikten sonra, odada bulunduğum duvarlardan bir ikiye ayrılmaya başladı. Duvarın ardında kocaman cam bir kapsül vardı, kapsülün içinde insanlar ve bilgisayarları duruyordu, onların bilim insanı olduğu kesindi. Kapsüllerin arasından çıkan adam, gözlerimin fal taşı gibi açılmasına sebep oluyordu. Benimle birebir aynı duran, aynı kıyafetleri giyen, aynı duruşta ve tarzda bir adam. Bu ben değildim, aynı zamanda bendim. Adam yavaşça bana doğru ilerlemeye başladı, yüzündeki bomboş ifadeyi görmemek mümkün değildi. Bana değil de boşluğa bakıyor gibiydi. Adam dibime kadar geldiğinde, gözlerimin içine baktığı gibi gözlerinin içine baktım. Ona benim kopyam olduğunu söylemişlerdi, ölmek istediğini söylüyordu.

Bana birisinin kopyası olduğumu, varoluşumun sebebinin sadece bir zafer olduğunu söyleseler, aynı şeyleri söylerdim belki de. Yüzümdeki katı ifade onun son cümlesinden sonra yerini tamamen şefkate bıraktı. Sağ elimle yüzüne dokundum, biraz da saçlarını okşadım. Sonrasında, ona sarılmam gerektiğini düşündüm. Dosthane bir sıcaklıkla, belki de Dünyalıların hiç yapmadığı ve yapmayacağı şekilde sarıldım ona. Bir iki kez sırtına vururken, sakin bir tonda söze girdim. “Ağzına hiç yakışmadı bu kelimeler.” Birkaç saniye daha sarıldıktan sonra geriye doğru çekildim. Gözlerinin içine bakıp gülümsedim. Bu adamı öldürmeye niyetim yoktu. Onu yaşatacaktım, benim kopyam olup olmaması önemli değildi, hala nefes alıyordu, belki de keşfedecek bir hayatı vardı. Onu benimle birlikte Ingenium’a götürecektim. Eğer o da istiyorsa.

Ellerimi omuzlarına koydum. Sonrasında onu yatağa doğru yönlendirdim oturması için. “Otur bakalım.” Diyerek oturttum. Konuşacak çok şeyimiz vardı, özellikle onun yanımda olması ve bir hayat yaşaması için. Kollarımı göğsümde birleştirdim. “Öncelikle konuya isminden başlayalım. Benim adım Mabi, senin adın da Mabi ise…” Birkaç saniye düşündükten sonra baş parmağımı havaya kaldırıp gülümsedim. “Artık Mitga. Mitga Chüimimuta. Djurat’ta Mitga aslan demek. Sana çok yakışacağını düşünüyorum.” Diyerek tepkisini bekledim. Belki de çok mutlu olmayacaktı, ancak bir yerden başlamamız gerekiyordu ve isimden başlamak, kesinlikle onun farklı bir birey olduğunu düşündüğümü hissettirecekti.

“Beni muhtemelen tanıyorsun ama, tekrardan tanışalım. Benim adım Mabi Mabi, bir kere söyleyince hoş, iki kere söyleyince daha hoş.” Gülümseyerek bekledim onu. Çok fazla konuşmasını beklemiyordum, yine de sohbete başlamak gerekiyordu bir yerden. “Asıl konuya gelelim Mitga. Seni kopyam olarak görmüyorum. Görünüşün bana benziyor, muhtemelen her şeyimiz aynı. Yeteneklerimiz bile aynı olabilir.” Dedikten sonra derin bir nefes aldım. “Ah şu Dünyalı sikko bilim adamları. Ruhtan hiç anlamıyorlar.” Birkaç saniye sessizce bekledikten sonra devam ettim. “Sen bir varlıksın. Sen gerçeksin. Senin bir ruhun var! Benim kopyam olsaydın, ölmeyi istemezdin. Senin duyguların, düşüncelerin var. Karşımda duran kişi ben değilim, sensin. Sen Mabi değilsin, ama Mitga olacaksın.” Dedim. Bir fedakarlık yapmam gerekecekti. Son zamanlarda yaptığım o kadar çok fedakarlık vardı ki. Ancak karşımda duran bir ruh, bir varlık için kesinlikle fedakarlık yapmak zorundaydım. Onu bu savaşın içinde yanıma çekmek istemiyordum, sadece onu bu durumdan kurtarmak istiyordum. Dünyalı bilim adamlarının acımasızca, bu savaşı kazanmak için yarattığı bu insan parçasını kurtarmak istiyordum.

Sağ elimde Kemik Bıçakları stilini kullandım. Canımın çok acıyacağını biliyordum, ancak yine de hiç düşünmeden, karşımdaki ruh için sağ gözümü çıkaracaktım. Bir gözüm çıktıktan sonra, muhtemelen acıdan kıvranacak boyuta gelecektim, ancak stilimi hemen deaktive edip dizlerimin üstüne oturacak, bir elimle gözüme bastıracaktım. “Artık kopyam değilsin. Benim sağ gözüm yok, seninse var.” Diyecektim. Sonrasında sol elimi uzacaktım ona. Bir yardım eli, belki de bir dostluk eli olacaktı. “Benimle Ingenium’a gel Mitga. Beraber vakit geçirelim, hayatının anlamı olduğunu, bir ruhun olduğunu, senin de bir insan olduğunu ve canının değeri olduğunu kanıtlayacağım. Ölüm düşüncesini kafandan sileceksin. Arkadaşların olacak, kendi hobilerin olacak. Benimle gel. Hep bir ikizim olmasını istemiştim. Şimdi fırsatını bulmuşken, bunu kaybetmek istemem. Sen de bir ikizin olsun ister misin? Sırtını gözün kapalı her zaman dayayabileceğin...” Diyecek ve ona doğru uzattığım elimi çekmeyecektim.

Mitga'nın bağırışı kulaklarıma erişse de, yaptığım şeyden geri durmamayı tercih ettim. Gözümü çıkardığımda, sağ gözümün kör olması umurumda bile değildi. Sadece karşımdaki ruhu canlı tutmak istiyordum. Mitga bana sımsıkı sarıldığında, hem gözümün acısıyla hem de onun teklifimi kabul etmiş olmasının sevinciyle sıkıca sarılmıştım, ancak başarısız olduğunu söyleyen bir sesle birlikte her yere göz gezdirmeye başladım. Her biri yavaş yavaş kalkıp odadan çıkarken, tanıdık bir sesin işlemleri durdurmasını söylemesiyle birlikte ayak sesleri odada duyulmaya başladı. Karşımıza gelen kişi, Bay Zengin'den başkası değildi. Ona karşı bir şeyler söylemek üzere olan bilim insanının sözünü kesmiş ve bu manzara bakmalarını söylemişti. Sanki bir oyun gibi duruyordu, her bir kelimesi sinirlerimi oynatmaya yetiyor ve artıyordu.

Bay Zengin elini bana doğru uzatmış ve tokalaşmamı ister gibi beklemeye başlamıştı, kodlamaların bile sınır koyamayacağı bir gerçekliğin oluşmasına yol açtığımı söylüyor, bunun başarılı bir deney olduğunu belirtiyordu. Bir Mabi'nin planlarını bozmasını engellemek için uğraşırken, iki Mabi ile neler yapacağını düşünüyordu. Kıkırdaması kulağıma çınlama etkisi yaratırken, buradan gidebileceğimizi ve bizi tutmayacağını, ayırmayacağını söylüyordu. Kopyamı öldürmeyecek olması benim için sevinilecek bir şeydi. Gözlerimin içine bakıp havada duran elini göstererek tek isteğinin elini sıkmam olduğunu söylüyordu. Daha önce böyle bir irade görmediğini ve insanoğlunun sonsuz bir evrim potansiyeli olduğunu söylüyordu.

Mitga'nın yüzünde büyük bir dehşet ve korku belirirken, derin bir tedirginlik içerisinde olduğunu anlayabiliyordum. Bay Zengin'in gücünden korkuyordu, bunu kesinlikle anlıyordum. Boş bir korku değildi. Ancak başını bana çevirdiğinde, bir onay maiyetinde başını sallıyordu. Tokalaşmamı destekliyor gibi görünüyordu, ki zaten Bay Zengin'le tokalaşmak istiyordum. Ondan ne kadar nefret etsem de, Mitga'nın canını bağışlamış ve bana kazandırmış olması onun elini sıkmam için yeterliydi. Tokalaşmadan önce Mitga'ya gülümsemiş ve yumuşak, dosthane bir tokat attım yanağına. Sonrasında elini sıktım.

"Bay Zengin, senden nefret ediyorum. Ancak ölecekse bile Mitga'ya onurlu bir ölümü bağışladığın gerçeğini görmezden gelemem. Teşekkür ederim. Senden iki ricam olacak, bana yardımcı olmanı isterim."

Dedikten sonra derin bir nefes aldım. "Dünya'dan önce, bir düşmanım daha var, ortak bir düşmanımız. Mavi Yıldız'ı biliyor olmalısınız. Beni onların elinden kurtardınız. Muhtemelen ölü olarak biliniyorum, bir süreliğine ölü olarak kalmak ve tüm Ingenium'un benim öldüğümün haberiyle yayılmasını istiyorum. Bir süre de olsa, ortak düşmanımızı yok etmem için bana yardımcı olmanızı istiyorum. Bu konuda tek isteğim, bir şekilde o patlamadan sağ kurtulamadığım haberini her yere yayabilmeniz." Kararlı gözlerle Bay Zengin'in gözlerinin içine baktım bir süre. Ortak bir düşmanı yok etme fırsatını bana sunacağını düşünüyordum. "Bir de beni Mitga ile birlikte Djurat'a yollayabilir misin?" Çok büyük bir şeyler istemediğimi, bu yüzden isteklerimi kabul edeceğini düşünüyordum. Şimdilik Ingenium'daki asıl düşmanıma odaklanmam gerekiyor.

Bay Zengin'in teklifime karşı olan şaşırması, beni çok fazla şaşırtmıyordu. Böyle bir teklifi beklemediğini düşünüyordum, tam olarak neye şaşırdığını anlayamasam da tahmin ettiğim şey teklifimden dolayı şaşırdığıydı. Bunun çok büyük bir risk olduğunu, beni ölü olarak bildireceklerinden dolayı birinin bunu sorgulama durumunda, olayların daha karmaşık bir hal alabileceğini söylüyordu. Her adımı dikkatlice planlamamı söylüyordu, aslında Mitga'yla birlikte dikkatli bir şekilde planlamayı düşünüyordum. Bunun yeni bir başlangıç olduğunu söyledikten sonra teşekkür ederek elini sıkıyordum. Düşmanımın elini sıkmak, gurur kırıcı bir şey değildi, düşmanımın düşmanı şimdilik dostumdu. Mavi Yıldız'ı ortadan kaldırıp direkt olarak Bay Zengin'i karşıma alabilmem için ona ihtiyacım vardı. Bay Zengin'in gülümsemesine karşılık hafif bir tebessümle karşılık veriyordum.

Bay Zengin'in onayıyla birlikte Djurat'a ışınlanmıştık, kalabalık bir sokakta buluyorduk kendimizi. Yaşam bütün hızıyla devam ediyordu, insanlar kendi işlerinde güçlerinde takılıyorlardı. Bazen keşke bu kadar saf olabilseydim diye düşünmeden edemiyordum. Djurat polisleri sokakta devriye atarlarken bize pek dikkat eden olmuyordu. Kendi görevlerine odaklanmış bir şekilde hayatlarına devam ediyorlardı. İlk iş olarak Jükum ve Thomas'ı kontrol etmeye doğru yöneliyordum, Mitga da beni sessizce takip ediyordu, onunla uzun uzadıya konuşmalıydım ancak henüz zamanı değildi. Dünyalı tarzı bir giyime sahip olan dikkatimi çektiğinde yavaşladım, biraz daha temkinli hareket etmem gerektiğini düşündüm ancak bana doğru yaklaşmasıyla birlikte onun Max'in ekibinden olduğunu anladım.

Adamın cümlelerini teker teker, sindire sindire dinledim. Ağzımı hiçbir şekilde açmadan, sözünü kesmeden dinledim onu. Jükum ve Thomas'ın planladığım gibi Gedhilfe'ye, Frip'in yanına gittiklerini öğrenmek içimi ısıtıyordu. Adının Lee olduğunu öğrendiğim bu adam, Mavi Yıldız liderlerinin en son Gedhilfe'de görüldüğünü söylüyordu. Djurat asıl işledikleri bölge olsa da, Gedhilfe'de üye topladıklarını söylüyordu. Ne yapmak istediğimi sorduğunda, birkaç saniye sessizce düşündüm. Sonrasında onları, liderlerini tongaya düşürebileceğim aklıma geldi. Ancak önce Mitga'ya tanıtım yapmam gerektiğini düşündüm.

"Mitga, Max bizim ekipten bir Dünyalı. Hiç sevmem, götün tekidir." Dedikten sonra Lee'ye döndüm. "Max'e yaşadığım konusunda çenesini kapamasını söyle. Aynı şekilde sen de. Şöyle yapacağız." dedikten sonra elimi çeneme götürüp kaşımaya başladım. Planı kafamda birkaç saniye toparladıktan sonra devam ettim. "Geriye döneceksin, Gedhilfe'de öldüğüm haberi yayılmış olmalı. Yaşadığımı ekibimden bile saklayacaksın. Bana cenaze töreni düzenleyeceğiz. Bu sırada Mitga ve ben, tetikte bekleyeceğiz. Ekibimin orada olduğunu Mavi Yıldız bilecektir, bu onların bizi durdurması için kaçınılmaz bir fırsat olacak. Ancak kimseye yaşadığımı söylememen gerek, yapay bir şey olmamalı. Bana gerçek bir cenaze töreni düzenleyeceğiz Gedhilfe'de. Ancak onlara her an tetikte olmaları gerektiğini, Mavi Yıldız'ın Mabi'yi öldürdüğü gibi onlara da gelebileceğini söyle. Eğer onları tongaya düşürebileceksek, bu mükemmel bir plan olacak. Onlar ekibimi cenaze töreninde kıstırabileceğini düşünürlerken, biz onları kıstıracağız." Dedikten sonra Mitga'ya dönüp göz kırptım. "Nasıl ama plan? Felaket zeki bir ayıyım." Sol göğsümü ve sağ gözümü ritmik bir şekilde, birbiri ardına kaldırmaya başladım. Sonrasında tekrardan Lee'ye döndüm. "Hadi, bizi Gedhilfe'ye götür ve işlemleri başlat."